May 6th and 7th, Koning Van Spanje Trail, Gulpen – 2 stages 32 & 43 km

Het weekje begon met een bittere pil. De Londen Marathon wilde wel erg veel bewijs hebben dat ik in Engeland woonde, dus dat feest gaat helaas niet door.
Goed, over tot de orde van de dag. Koning van Spanje-trail in Gulpen. Ook vorig jaar stond ik hier aan de start voor de 2-daagse, dit jaar gingen we op herhaling. Een stuk of 6 afstanden hadden ze, met als klap op de vuurpijl; het Nederlands Kampioenschap trailrunnen op zondag. Die ging over de langste afstand van zo’n (dikke) 43km.
Voor de echte bikkels was er dus een combinatie-klassement, een 32km op zaterdag en een 43km op zondag. Zo’n dikke 100 man hadden zich ingeschreven voor deze combinatie, waaronder de Nederlands Kampioen trailrunnen van vorig jaar. Die zou met de inspanningen van zaterdag om zondag tekort komen om zijn titel te verdedigen. Nu zou hij het toch al moeilijk krijgen, want op zondag stond de hele Nederlandse top aan de start.
Maar eerst de zaterdag. Ze hadden beide afstanden voor de combinatie (“ultimate” werd het genoemd) langer gemaakt en met meer hoogtemeters. Dit zou voor mij een voorbereiding worden op de wedstrijd in Finland over 3 weken; een dikke 80km met het nodige klimwerk.
Nu ben ik de Jean-Paul van Poppel van het hardlopen. Die kon namelijk ook niet klimmen. Allemachtig, wat werd ik weer even met de neus op de feiten gedrukt.
Tegen alle logica in ging ik redelijk hard van start. M’n gevoel laat me ook wel eens in de steek. Het was iets te hard. Daar kwam ik later achter. Bij de eerste hoogtemeters liep ik nog vrij vooraan. We liepen als “ultimate” lopers dus tussen de lopers die deze afstand “los” liepen, en zondag niet meer aan de bak hoefden. Vrij vooraan liep ik toen nog wel, maar surprise, surprise, wie moest er weer als eerste wisselen van looppasje naar wandelpasje bergop? Juist, uw jonge held.
Nu moet het gezegd worden, de afdalingen waren geweldig dit weekend. Niet geheel ongevaarlijk, maar precies de juiste hellinggraad om er flink van af te stormen. En dan houdt niemand me bij. Niemand? Jawel, na zo’n 10km werd ik ingehaald door iemand die opmerkte dat ik meer van het afdalen was dan van het klimmen. Nou, zei hij, dat was hij ook. Hm, oke… De man was iets sneller dan ik, hij zou dit weekend voor een podiumplek gaan (wat net mislukte). Maar de tweede dag kwam ik hem weer tegen, en toen zijn we even gelijktijdig gaan afdalen. Nou, inderdaad. Eindelijk mijn gelijke! Waar we iedereen snoeihard voorbij stormden in de afdaling hielden wij gelijke tred. En of de duvel ermee speelde; hij was de enige andere die ik bij de snellere lopers zag, die ook moest wandelen als het wat stijler omhoog liep. Ach ja, en zo heeft een ieder zijn kwaliteit.
Maar we waren nog bij de eerste afstand op zaterdag. Zoals gezegd, wat te hard van start gegaan, en uiteraard weer eens een stukje verkeerd gelopen. Uiteraard in een beklimming (met de kop naar beneden de rest volgen) werden we teruggeroepen. Afslag gemist. Shit! Nou ja, het scheelde misschien maar een minuut, plus wat extra pijn in de poten. Het zij zo, we zullen niet de enigen zijn geweest. Ik moest het tempo ook op de vlakke stukken, waar ik normaal gesproken redelijk hard kan doortrekken, iets laten gaan. De topvorm is er nog niet, en we hebben ook nog wat kilootjes te veel. In het slot kwamen we nog tussen wat lopers van andere afstanden te lopen en na 2:49:nogwat was ik weer terug bij de finish. Niet slecht, maar ook niet heel goed. Hoe zou ik hiervan herstellen?

‘s avonds pastaparty.

De volgende morgen opgestaan met (uiteraard) wat stramme benen. Tja, ik heb inmiddels wel de ervaring dat je dat er wel uit loopt. Zo lang je geen blessures hebt, is het meestal geen probleem. Aan de start voor de 43km (bleek iets meer) en zo’n 1000 hoogtemeters. En dus het officiele NK. De afstand was populair. Alle afstanden waren stijf uitverkocht, maar deze afstand was erg populair en via internet probeerden nog veel mensen aan kaarten te komen. Als Ultimate lopers mochten wij hier dus ook aan de start staan. Om 10:00 werden we weggeschoten. Ik startte ergens middenin en was van plan het flink rustig aan te doen. En waar we gisteren nog rechtsaf gingen, moesten we nu na de start linksaf, gelijk een klein klimmetje. Mooi dat ik niet vooraan was gestart, want met de middenmoot (goed, goed, op zo’n 25% van het veld) kom ik nog wel mee op zo’n klein klimmetje in het begin. Daarna een stukje asfalt gevolgd door een vrij lange afdaling. Shit! Waarom was ik niet iets meer van voren gestart. Nou ja, zo goed en zo kwaad als het ging, op het keienpad dat naar beneden liep erg veel mensen voorbij gestormd. En zo liep ik al vrij snel weer naar de subtop toe. Maar dat was in de eerste kilometers. Ik wilde toch weer rustig aan doen. Goed, ik dacht dat ik dat ook redelijk deed. Maar waar ik vorig jaar de eerste 25km het erg zwaar had, en er daarna doorheen kwam, was net nu bijna andersom. De eerste 25km voelden eigenlijk prima. Niet te gek doen, zodat ik op het einde wat overhield. Dat is vaak de beste tactiek bij de wat langere trails, ze kosten toch redelijk wat kracht. Maar helaas, na 25km kreeg ik het erg zwaar.

Tot aan de 25km ging het lang niet slecht. De klimmetjes leken heel ietsje beter te gaan dan gisteren, we kwamen weer door het bekende plasje waar heel wat publiek en fotografen stonden, en het typische glooiende Zuid Limburgse landschap gleed aan me voorbij. Tientallen hekjes kwamen we tegen, en we liepen nog een stuk door Belgie.
Toen kwamen we bij zo’n 25km, en vonden de benen het wel even genoeg. Als het al lichtjes omhoog liep, kreeg ik het erg moeilijk. Kom op, niet opgeven, doorsjouwen! Zo goed en zo kwaad als het ging kwamen we bij de tweede en laatste verzorgingspost op 35km. Vanaf daar kende ik het parcours wel een beetje, alhoewel het wel anders was dan vorig jaar. Maar na 4 etappes komen de paden je wat bekender voor. Dat gaf me weer wat moed.
Overigens lukte het me uiteraard wel weer om verkeerd te lopen. Dit keer in een afdaling weer als lemmingen achter de voorgangers aangelopen (die dus nog ietsje verder foutliepen), en dus omhoog lopend terug. En wie riep me terug? Niemand minder dan de Mexicaan German Silva, midden jaren ’90 tweemaal winnaar van de New York Marathon. Ja hoor, we hadden een beroemdheid in ons midden. Hij liep ook de ultimate (2-daagse) en alhoewel hij 3e stond na de eerste dag, kreeg ik niet de indruk dat hij voluit ging. In de afdaling was ik uiteraard sneller met alle risico’s die ik daar bij nam, maar ook op de vlakke stukken kon ik zeker met hem meekomen. Bergop was het een totaal ander verhaal, hij was de beste klimmer van het stel. Nadat hij me had teruggeroepen heb ik hem nog een paar keer ingehaald (nadat hij me bergop steeds weer terugpakte), en moest hij me zelfs nog een tweede maal terugroepen waar ik bijna een afslag miste. Ik had direct door dat ik de afslag had gemist, maar hij was dan wel zo sportief om me terug te roepen. Ze zijn erbij die je rustig laten lopen…
Goed, na 10 zeer moeizame kilometers ging het na de 35km eigenlijk met de kilometer beter. En de laatste 4 kilometer gingen weer ronduit goed. Geen idee waar dat aan lag. Zo eindigde ik nog net bij de eerste 50 op mijn eerste officiele NK, maar wel nadat ik al een flinke inspanning op zaterdag had geleverd. In het ultimate klassement kwam ik nog te kort, maar op dag twee steeg ik nog van plek 12 naar uiteindelijk een 10e plaats in het klassement, voor wat het waard is. Vlaai was mijn beloning bij de finish. Ik liet het me goed smaken!
Toch nog proberen wat klimtraining te doen de komende twee weken. En we krijgen zeer waarschijnlijk sneeuw te verwerken in Finland.