June 14th 2017, Vechtdaltrail, Ommen (44km)

Afgelopen week wat gekamd met de naweeën van de inspanningen bij de Veluwezoomtrail, toch drie etappes in 2 dagen, met met name op de eerste dag 2x diep gegaan. Dat resulteerde in een hartslag die afgelopen week op de training niet genoeg omhoog ging. Klinkt goed, maar zijn toch tekenen van vermoeidheid, even rustig aan doen. Bekend fenomeen.
Nu had ik wel een trail op het programma staan, de eerste editie van de Vechtdaltrail. 44 Kilometer door de bossen bij Ommen, leuk! Dat konden we niet afslaan. Althans, ik niet. Dolf was Sjaak Afhaak vandaag.
De weersomstandigheden waren perfect voor de tijd van het jaar. Beetje tegen regenen aan, soms regende het ook echt een beetje. Niet te warm, maar vooral het eerste gedeelte was het nog flink zweterig weer. Aan de start weinig bekenden. Alleen Wolter was weer aanwezig als enige bekende. Die zit in zijn “rustige jaar” en zou vandaag ook niet te gek doen.
Ik dus ook niet en liet direct de koplopers al gaan. Ik kwam ongeveer in 10e positie te lopen. En al vrij snel alleen, lekker hoor! Heb zo’n beetje de hele afstand alleen gelopen, heel af en toe kwam je wat andere lopers tegen.

Het was een heerlijk parcours, op mijn lijf geschreven. Veel bospaden (single-tracks), niet te veel hoogtemeters, soms wat stukken mul zand wat het wel weer wat zwaarder maakte.
Drie verzorgingspostjes onderweg. Op weg naar de eerste stond er een fotograaf met zijn 6-jarige zoontje foto’s te nemen. Het jochie had zelf ook een camera en schreeuwde het uit van plezier dat het hem was gelukt om mij op de foto te zetten. En ik moest hem bekijken. Dus even teruggelopen, dat kon vandaag allemaal.
Bij de verzorgingspostjes niet gehaast, even een praatje maken.
Op de hoogste punten op het parcours stonden bordjes met “Mooi punt, eem geniet’n” of iets dergelijks. Dat deden we dan maar, het was geen straf.
Het middenstuk was het zwaarst. Ik had de 44km een beetje onderschat met voeding, zodat ik op de stukken mul zand en de “fiets-cross”-heuveltjes die daar waren toch pap in de benen kreeg. Echt een minder stuk was dat. Snel een gelletje erin. Het hielp matig. En waar ze bij de verzorgingsposten normaal niet veel meer aan me kwijt raken als wat water en misschien een stukje koek of banaan of iets dergelijks heb ik bij de laatste post maar wat meer suikers genomen. Cola, suikerbrood etc. Dat deed me goed.
Vrolijke vrijwilligers bij de post (alhoewel zij het in tegenstelling tot de lopers koud hadden) en er was zowaar een “opstopping van maar liefst een loper of 3 / 4 die bij de post aankwamen of net weggingen. In het laatste gedeelte ging het weer crescendo, nog een paar plekken kunnen opschuiven, maar dat was verder van geen belang.
Deze trail was bij de meeste deelnemers een succes en zal zeker een vervolg krijgen. Dikke prima, want dit zijn de parcoursen waar ik wel vrolijk van word.
Bij de finish ontvangen door Bertus (van de Sallandtrail) en zijn neef Igor die de organisatie in handen hadden.
Daar kwam Wolter aangelopen. Met een dikke grijns (doet-ie-anders-nooit) grapte hij “makkie”! De held had met zijn “rustig-aan” zijn derde overwinning op rij geboekt.
For the record: ik werd 7e, in een tijd van net over de 4 uur. Maar die 4 uur vlogen vandaag voorbij.
Oh, en ik heb een hertje gezien…