In een halve dag een heel land lopend verkennen. Ik stel u voor aan de Liechtenstein Marathon.
Een redelijk last-minute beslissing om hier naar toe te gaan. Ondanks dat de knie momenteel onder behandeling is en het beter is om geen zware inspanningen te doen, was deze marathon misschien zo slecht nog niet. Veel klimmen en weinig afdalen, dat betekend veel heuvelop wandelen en dus weinig druk op de knieën. Bovendien zat 42 kilometer hollen er nog niet in.
‘s Morgens om 9 uur gingen we van start in een lekker zonnetje bij een graadje of 20. De eerste 10 kilometer zouden vlak zijn, maar ik had niet verwacht dat het ook daadwerkelijk helemaal vlak was. Waarschijnlijk het enige stukje Liechtenstein wat vlak is.
Dus dat liep heerlijk weg. Bij precies 10 kilometer begon de grote klim. Zo’n 1000 hoogtemeters in 9 kilometer tijd. Meer dan 10% gemiddeld dus, en dus wandelen. Ook dat ging prima.
De uitzichten onderweg waren heel erg dikke prima.
Aan het einde van de klim waren we dus bijna halverwege. Daarna zou er geen vlakke meter meer inzitten. Vooral veel vals plat plus-editie. Dat ging aanvankelijk heel goed. Vanaf het einde van de klim ging ik een heleboel mensen inhalen. Klimmen kunnen ze namelijk als de beste in Zwitserland (en Liechtenstein, Oostenrijk etc), maar hardlopend ben ik de middenmoot waar we in liepen toch wel de baas.
Dus dat ging erg goed.
De verzorging onderweg was ook meer dan goed te noemen, met elke paar kilometer een verzorgingspost met vaak meerdere tafels met water, cola, sportdrank, maar ook het hele assorti aan vreterij.
Op 32 kilometer zou er weer een klim komen. Dit keer beduidend korter dan de eerste, maar wel met een redelijk stijgingspercentage.
En daar hield het voor mij vrijwel op. Mijn benen (altijd mijn slechtste punt) konden me niet meer dragen. Maar op 10km voor de finish (en een flinke tocht naar Liechtenstein) geef je niet meer op.
Dat betekende in mijn geval steeds zitten (als het kon) en weer een klein stukje wandelen. Let wel, ik was de enige die dat deed. Iedereen kon wel blijven wandelen. Ik werd door het hele Liechtensteinse volk uitgelachen ingehaald.
Ik voelde me verrot. Met heel veel pauzes en pijn&moeite kwam ik toch aan het einde van de klim.
Daarna volgde een afdaling. Niet erg steil en normaal gesproken kan ik daar van af stormen. Helaas niet met mijn knie op het moment, dus in een slakkengangetje er van af.
Bij kilometer 37 volgde nog een laaste kleine klim. Toch weer te veel voor mij, maar dit keer stond er een heerlijk bankje naast het bergpad waar ik heerlijk op kon zitten om de benen even rust te geven. Prima uitzicht, niks meer aan doen. Behalve dat het nog een dikke 4 kilometer was.
Ondanks dat die redelijk makkelijk waren en voornamelijk afdalend, moest ik op anderhalve kilometer op een nauwelijks merkbaar klimmetje toch nog even gaan zitten.
Na dik 5 1/2 uur uitgeput over de finish, maar er is niks wat een paar liter vocht en een Big Mac-menu niet goed kunnen maken.
Finish
Liechtenstein: ✓
(photo’s: Mey)
