February 13th, Run Forest Run, Dwingelderveld, 36km

Vandaag een test. Afgelopen 8 dagen totale rust gehad omdat ik weer eens met een blessure aan de knie rondliep. Geen lopersknie, maar iets met de aanhechtingen.
En dan is zo’n trailrun een aardige test. Gelukkig lijkt het goed te gaan, we wachten de reactie nog even af.
Eerst Dolfie opgehaald van station Zwolle, en daarna naar de start. We zouden lekker met z’n 2-en gaan lopen. Hier bleek ook dat het lopen in de woestijn (dus warm) een grote invloed heeft (gehad) op mijn presteren. Alhoewel we relatief rustig van start gingen, bleek dat de conditie toch niet zo slecht was als gedacht. Ben bepaald niet in vorm, maar als het fysiek goed gaat de komende week kunnen we vooruit kijken en daar wat aan gaan doen. Zou wel weer eens tijd worden.
Helaas bleek ‘s morgens de accu van mijn horloge leeg (lampje stond aan??), dus kon niet met horloge lopen. En dus ook niet met navigatie. Gelukkig waren er zo veel lintjes en bordjes dat fout lopen vrijwel onmogelijk was. Dat gebeurde ook niet. Waarvoor hulde, de organisatie heeft op dat gebied beulswerk verricht.
De start was in twee verschillende groepen doordat zich veel mensen hadden opgegeven en op deze manier loop je elkaar niet zo in de weg. Dolf en ik startten in de eerste groep, maar er bleken in de tweede groep een paar klasbakken te zitten die ons al vrij snel inhaalden. Eentje daarvan haalden we overigens totaal kapot bij een van de verzorgingsposten weer in.
Het parcours was werkelijk weer fantastisch. Heerlijk lopen tussen de heide, bossen single-tracks, langs meertjes en af en toe een klein heuveltje. En diepe plassen. Hele diepe plassen. Dan kwam je zo’n plas tegen, je kijkt snel nog even of je er rechts of links kon passeren, maar dat was onmogelijk. Het water kwam tot ergens (zonder te overdrijven) tussen knieën en middel op sommige plekken. IJskoud, slaat wel even op de benen, maar dat trekt snel wel weer weg. Heerlijk spelen in het water dus!
Vandaag geen kudde Schotse Hooglanders, die we vaker wel dan niet tegenkomen bij de RFR-serie, maar genoeg loslopende schapen. Ook leuk.
Dolf en ik liepen naar mijn gevoel aardig vlak de eerste 20 kilometer. Niet te gek. Ik denk dat we rond de 13e plek renden op dat moment. Bij de verzorgingspost op zo’n 24km moest Dolf veel bijdrinken en hij gaf aan dat hij een slechte dag had. “Ga maar”, zei hij. Aangezien we daar twee man inhaalden, wilde ik kijken of er nog een plaats bij de eerste 10 mogelijk was. Voor mijn gevoel een tempootje erbij, maar dat zal in werkelijkheid wel niet zo zijn geweest, je raakt toch vermoeid, qua conditie en fysiek door het zware parcours. Gissen, want ik had mijn horloge dus niet bij me. Helaas waren de enige lopers die ik in zicht had (en inhaalde) lopers van een kortere afstand die het laatste stuk weer op ons parcours terecht kwamen.
Ik denk dus dat ik rond de 11e plaats ben geëindigd.
Deze wedstrijden behoren ook tot een competitie (dit was de voorlaatste wedstrijd), en met drie man moeten we de podium-plekken gaan verdelen. De altijd vrolijke Wolter blijkt deze competitie toch echt wel de sterkste, de zeer ervaren Anton en ik zitten dicht bij elkaar.
Toen ik Dolf moest laten gaan haalde ik Anton in, die zijn tijd even nam bij de verzorgingspost. Later misschien een onverstandige keuze, want Anton en ik kwamen zo’n 12 kilometer later binnen zo’n 20 seconden over de finish. Dan hadden we beter samen kunnen lopen. Met Wolter en Anton hebben we een uiterst leuk podium, en Anton heeft een flinke ervaring op de “echte” ultra-trails in de alpen en dergelijke plekken en dat levert verhalen op waar je niet genoeg van krijgt, en nog van kunt leren of tips kunt opnemen.
Na de finish hebben we elkaar nog wel even kort gesproken, maar Dolfie zat niet eens zo ver achter ons, en helaas moest ik toen direct weg voor de prijsuitreiking van de eerste Vechtdal Crosscompetitie waar ik de 1e plek had gewonnen bij de 5km 40+. Eerst nog even Dolfie afzetten op station Meppel, en daarna snel naar Ommen. Helaas zat ik 20km lang achter een vrachtwagen zonder kans om in te halen. Een minuutje voor de prijsuitreiking zou beginnen liep ik er naar toe. Henk Borgmeijer was al begonnen met de dames. Daarna de dagprijzen voor de heren en toen zat ik te wachten op de competitie-prijzen van de heren. Helaas!! Die was al geweest; ze waren iets vroeger begonnen. Gelukkig kreeg ik de prijzen nog wel, maar had graag nog even op het podium gestaan voor de fotografen. Zo vaak sta ik niet op het hoogste treetje. Wat heet. Nou ja, het zij zo.
Grote winstpunt vandaag lijkt de conditie die niet heeel slecht is, zoals in het Midden-Oosten het er naar uitzag. En vooral ook dat ik weinig last van m’n lijf had, maar de reactie wachten we nog even af. Blessures verdoven nog wel eens tijdens de wedstrijd, maar het ziet er niet slecht uit, lijkt het. Laten we het hopen.
Het was meer mooi vandaag! Ook een fantastisch weertje erbij en de verzorgingsposten waren weer complete buffetten

Foto’s : Fokkie de Groot, Roy Gorres en Martin Knegt

UPDATE 14-2: Sommige proza-schrijvers op deze site kunnen inderdaad niet tellen: een definitieve 11e plek!