February 20th, Witte Zakdoeken Ultra, 46km Sint-Annen

Ik heb wel eens een slechtere dag gehad. MAAR NIET VAAK!!

Afijn, de dag begon goed. Dolf, die ik op het Centraal in Zwolle op zou pikken, zag dat de Intercity er vandaag geen zin in had, en het boemeltje was het enige alternatief. Dus met enige vertraging op weg naar het Noordelijke Sint-Annen. Gelukkig was er weinig verkeer op de weg, zodat we nog wat tijd konden goedmaken en gelukkig om 9:50 aankwamen. De start was om 10:00.
Een kleinschalige loop vandaag, met een dikke 20 lopers. Dat had een verhaal, waarvoor hier te weinig plek is. Alles staat op de website uitgelegd.
Voor 5 euro werd je ontvangen met koffie (als je op tijd was geweest), een uitgebreide verzorgingspost onderweg, en na afloop een lekker bord stamppot en ander eten/drinken. Bovendien nog een medaille voor de moeite. Dat kom je weinig meer tegen! Erg goed verzorgd, met dank aan de familie Mik.
Om 10:00 dus gestart, en we liepen direct met 6 man met een rustig tempo aan kop. Van tevoren had ik met Dolf overlegd om op ongeveer 5:20 weg te gaan, en dan misschien later wat te laten oplopen naar 5:30. De groep startte ook precies op 5:20, dus dat kwam perfect uit.
Er was een hele dag regen voorspeld, maar tijdens het lopen heb ik geen druppel gevoeld. Misschien met heel veel moeite nog wat spettertjes in de laatste kilometer. Maar daar was ik nog lang niet!
De eerste kilometers gingen makkelijk voorbij. Gelukkig geen last van blessures. Er stond wel een redelijk windje, die op de open vlaktes in het Groningse wel voelbaar waren, maar die zaten in de eerste helft van de wedstrijd. De tweede helft hadden we hem voornamelijk in de rug. Dat kwam prima uit. En de temperatuur deed prima mee, heerlijk loopweer.
Vlak voor de verzorgingspost haverwege (23km), zei ik al even tegen Dolf dat de beentjes zwaar voelden.

Gelukkig kwam toen de verzorging. Nog even wat water gepakt, en ze hadden grote, erg lekkere, puddingbroodjes! Heerlijk en goed voor de energie.
Het groepje van 6 viel hier even uiteen, de eerste drie gingen iets sneller bij de verzorgingspost weg, en met de andere drie (Anton van de RFR-serie, Dolf en ik) zetten we even de vaart erin. We gingen een halve minuut/km sneller maar het duurde toch nog enige kilometers voor we weer aansloten. Gek genoeg voelden mijn benen toen weer even prima. Ik dacht even dat Dolf het tijdens die snelle kilometers wat lastig kreeg, maar we sloten toch weer aan.
Er leek er eentje van de groep van zes te lossen, en ik vroeg Dolf of we moesten inhalen. En toen ging het snel. Mijn benen wilden niet meer.
We liepen vandaag op navigatie (op je horloge of via de uitgebreide beschrijving die Gerik van tevoren had opgestuurd). Ik had de navigatie op mijn horloge en Dolf zou samen met mij lopen. We deden het even wat rustiger aan. Even wat gelletjes nemen, misschien dat dat zou helpen. Neen! Het werd op dat moment heel erg zwaar. Blessures daargelaten, heb ik zelden zo’n tik van de man met de hamer gehad. Nog steeds geen idee waarvan, conditioneel was het probleem niet, maar de benen wilden gewoon niet meer. Ik kon alleen nog maar met kleine pasjes hardlopen.
Dolf zat veel makkelijker, we liepen inmiddels op achterstand van de andere vier, en het ging voor hem ook opeens zo langzaam dat hij uit nature steeds een paar meter voor me liep. Ik moest op karakter blijven lopen, en als er dan iemand steeds iets sneller wil, dan word je daar niet vrolijk van. Ik spoorde Dolf aan om onze voorganger bij te halen, en ik zou achterblijven. Aan een half woord had hij genoeg, en met een flinke turbo erop haalde hij de voorganger niet alleen bij, maar ook nog in.
Ik had het erg moeilijk. Kilometer voor kilometer. Het tempo was niet hoog meer, maar hardlopen ging nog net. De laatste 4 kilometer was één lange rechte weg terug naar het start/finish-punt, het huis van Gerik. Op zo’n anderhalve kilometer voor het einde was het echt op. Het duizelde me ook een beetje voor de ogen, en ik heb daar heel eventjes gewandeld. Het is dan moeilijk om weer in beweging te komen om te gaan hardlopen, maar het lukte. De laatste kilometer ging toen wel weer, en daar was gelukkig de finish.
Direct even buiten op een stoeltje neergeploft, ik moest even tot mijn positieven komen. Conditioneel was geen enkel probleem, maar lichamelijk was ik gewoon op. Schoenen uit, en naar binnen, waar Dolf en wat andere mannen al zaten. De vrouw des huizes serveerde een heerlijk bord stamppot, maar tot mijn grote spijt kreeg ik op dat moment niks meer door mijn keel.
Het duurde eventjes voor ik weer wat beter werd, Dolf kreeg de sleutels om terug te rijden, maar na een paar uurtjes was ik er weer.
Ach ja, een slechte dag, iedereen schijnt er wel eens één te hebben. Blessures heb ik vaak genoeg, maar ik hoop dat ik mijn portie slechte dagen voorlopig gehad heb. Hulde voor Dolf, die, ik zal hem voor zijn, in 9km nog even 12 minuten bij me weg liep.
Toch was het een leuke loop met een uitstekende organisatie, waarvoor hartelijk dank!