Nou, nou, nou! En dan druk ik me nog zwak uit…
Tel Aviv marathon op het programma. Half jaartje geleden geboekt, de starttijd zou 6 uur zijn en mijn terugvlucht om half 1 des middags. ‘T ken net!
Tot daar de correctie kwam, starttijd 07:00. Potverdorie!! Bij een marathon van 3:30, wat ik door alle blessures toch al een tijd niet gelopen had, zou ik 2 uur voordat mijn vliegtuig het luchtruim zou kiezen, finishen. En de verhalen over Israëlische vliegvelden heb ik genoeg gehoord (Magic-programmeur, Israëlisch product), daar kun je toch wel (ruim) een uurtje kwijt zijn bij allerlei controles.
Start!
Ondanks dat ik mijn appartement strategisch bij start/finish had geboekt, zat douchen er dus sowieso niet in. Lekker!!
En hoe staat het met de beentjes na het debaceltje van vorige week. Zijn ze wel sterk genoeg op dit moment voor een ‘laffe’ 42195 meter, zoals een wijs man het ooit eens typeerde? En de conditie, hoe zat het daar mee?
Ik had een shortcut gevonden. Als ik bij km 27 te veel tijd achter zou liggen, kon ik uitstappen en was het 2km naar start/finish via een binnendoor weg. Tas ophalen en naar het vliegveld. Nou, we zullen zien.
Ik had zowaar al weer een paar weekjes kunnen trainen, een ongekende luxe, dus hoopte dat het met de conditie ietsje beter zou zijn.
Speciaal voor mij hadden ze op de dag van de marathon de zonnigste dag van de week. En die kwam voor zessen al om het hoekje kijken. 21 graden zou het worden en geen wolkje te bekennen vandaag. Wat doe je eraan… Niets, dus van start. Ik wilde in het begin profiteren van de nog wat frissere temperatuur, en dan later het tempo wat laten oplopen. Zo gezegd, zo gedaan. Gestart op zo’n 4:44/km. Dat was lang niet slecht! Maar zou ik dat wel vol kunnen houden?
Ik had mijn Veluwe-shirt aan, wie weet kom je nog landgenoten tegen die dezelfde vlucht terug hebben (neen). Maar na zo’n kilometer of 6 kwam er wel een Israëlische praatpaal naast me lopen. Een paar woordjes uitwisselen vind ik niet erg, maar complete verhalen uitwisselen, daar had ik geen zin in. Ietsje sneller gaan lopen, en ik was hem kwijt. Gemiddelde kilometertijd over het hele traject (daar loop ik altijd op) ging naar 4:41. Poeh, dat was niet slecht (voor de vorm van dit moment). En we gingen van kilometer 10 naar 15. Het gevoel was ook lang niet slecht.
De route liep nu langs de oceaan. Nu klagen we in Nederland wel eens over een Erasmusbrug in het parcours (oh jee, 2x zelfs!), hier in Israël hadden ze weer een ‘compleet vlak parcours’. Dan gaan de nekharen alweer overeind staan. Nu was het geen ‘Belfast-vlak’, maar de Erasmusbrug hebben we zeker wel een keer of 15 beklommen.
We gingen nu richting het halve marathon-punt. Dat schoot mooi op. En weer werd mij een enorm plezier gedaan, nu door langs de vishallen te lopen. Die lucht! Halve marathon. Gaat goed!!
Daarna kwam een stuk waarbij we tussen de lopers van de andere afstanden kwamen te lopen. En dat waren er (tien)duizenden. Best leuk hoor, mooi gezicht ook als je die hardlopende menigte voor je zag, als de straat naar beneden liep. Probleem was alleen dat we er echt middenin kwamen en ik een sneller tempo had dan de lopers van de andere afstanden. Dat werd dus slalommen, soms een klein duwtje, wat ‘sorry’s’ als waarschuwing dat ik er langs wilde, niet echt ideaal voor een loper die het moet hebben van het doordrammen en die altijd op zoek is naar de ideale lijn. Ik kwam uiteindelijk op een dikke halve kilometer te veel uit (jaha, ik ben gefinished) daar waren dit soort grappen zeker debet aan.
Maar ik mocht zeker niet klagen. Het lopen ging absoluut beter dan verwacht. Op een gegeven moment was het opletten, de marathonners gingen naar rechts, de kortere afstanden (en grote menigte) rechtdoor. Daar hadden ze iets meer werk van kunnen maken. Er stonden wel bordjes, maar ik zou me kunnen voorstellen dat er iemand is geweest die dat gemist heeft. Ik gelukkig niet.
Het was lekker om de weg weer voor onszelf te hebben. He, een shirt van de marathon van Amsterdam. Kan natuurlijk een deelnemer uit alle delen van de wereld zijn, maar hij wandelde, dus ik riep iets van ‘kom op’ of iets dergelijks, en kreeg een reactie terug in het Nederlands. De eerste in Israël. Het was nu nog een kilometer of 15, we komen dichterbij. Maar het begon wel warmer te worden, nu. Tot dan had ik geen last van de warmte gehad, maar het begon te komen. Zo veel mogelijk de schaduw zoeken en daar waren best wat mogelijkheden voor. Zo’n 2km nadat ik de Nederlander had zien wandelen, liep ie opeens naast me. Dat had ik niet verwacht, en zie je ook niet vaak. Sowieso werd ik door vrijwel niemand ingehaald en als je eenmaal wandelt dan is het meestal toch voorbij. Bij hem dus niet. Hij had last van zijn maag. Dat komt voor. Hij kwam uit Arnhem, dus een beetje een streekgenoot. Volgens mij zei hij dat hij nog bij Veluwe had gelopen. Paar woorden uitgewisseld en hij zei dat hij het wat relaxter aan ging doen. Ik heb hem nog zeker drie keer terug gezien. Opmerkelijk.
Met het kwik steeg ook de gemiddelde kilometer-tijd ietsje. Niks om me zorgen over te maken.
Na een km of 8…
We kwamen voor de tweede keer tussen de andere afstanden te lopen en het werd zo mogelijk nog drukker. Maar we gingen ook richting de 35km. Het ging nog steeds goed en ik had ook niet het gevoel dat ik nog zou instorten. Op een gegeven moment moesten de marathonners weer een afslag nemen. En toen liep ik dus helemaal alleen. Was het in het begin van de marathon nog vrij massaal, nu was het bijna uitgestorven. Een enkele marathonloper liep nog in de buurt. En daar was weer de Arnhemmer die me inhaalde. Hij zag er frisjes uit. Maar, en dat is de regel bij hardlopen – afsnijden waar je afsnijden kunt – hij pakte een stukje stoep in de binnenbocht mee en net in die bocht lag een tijdmetingsmat. Geen idee of ze je er op diskwalificeren als je hem mist, maar in een reflex riep ik nog dat hij de mat mistte. Hij nam nog de moeite om een meter of 10 terug te lopen, waardoor ik hem weer inhaalde. Beetje lullig misschien, weet het niet… Had verwacht dat ie me snel weer zou inhalen, maar heb hem niet meer gezien. We gingen nu toch wel richting km 39. Nog maar 3!! Rechterkuit en linkerknie begonnen nu toch opeens redelijk te irriteren. Misschien heel ietsje mank lopend ging ik door. Het tempo bleef er zeer redelijk in. De langzaamste kilometer was vandaag by far km 37 met 5:09. En dat is een hele mooie langzaamste kilometer. Lag waarschijnlijk aan het inhalen, oplopend parcours, temperatuur en de vermoeidheid, maar niks om me zorgen over te maken. Ik zou dik binnen de 3:30 gaan finishen. Dat viel lang niet tegen. Ik kon nog wat lopers inhalen en werd zelf alleen in de laatste 200 meter ingehaald. De laatste kilometers waren sowieso relaxed door het park.
Ik kon er nog een kleine tempoversnelling ingooien in de laatste kilometer, dat viel niet tegen. Finish op de rode loper in 3:24, prima voor dit moment!!
Toen me door de mensenmassa heen werken op zoek naar mijn tas. Eenmaal in mijn bezit op straat even omgekleed, ik was bang dat een taxi anders weinig zin in me zou hebben. Nu werd het echt spannend. Het duurde zo’n 5 minuten voor ik een taxi had. Drie kwartier voor boarding time op het vliegveld. Dat leek wel uitgestorven. Prima, zag er goed uit. Ik zag maar zo’n man of 6 voor me, voor de diverse controles. Geen probleem. Alleen mocht ik even meelopen. Had toch wat veel stempels in mijn paspoort, en dat vinden ze niet leuk, daar. Vooral de islamitische landen niet. Ik werd onderworpen aan een lang kruisverhoor. Wat deed je in welk land, met wie. Heb je er familie of vrienden wonen, of contact met iemand onderhouden.
Finish!
En nog even nagenieten:
40.000 deelnemers op alle afstanden. 119e op de marathon, voor wat het waard is…