Amper 6 dagen na de zware Wisenttrail stond er al weer een joekel van een race op het programma. Vandaag ging het nog een stukkie verder, 73,4km bij onze Oosterburen. Plus 2000 hoogtemeters.
Ik leg mezelf een stevig programma op, maar dat zal ook wel moeten, nog 7 weken te gaan en dan zullen we toch echt de 100km grens moeten gaan passeren.
Vandaag eerst maar eens kijken of die 73km lukt. Op vrijdagavond al naar Plettenberg gereden, startnummer opgehaald, en ik had via airbnb een prima goedkope kamer op 5km van de start op de kop getikt.
De volgende morgen om 7 uur aan de start voor de P-Weg ultra. Een twee-daags evenement met 3 takken van sport; wandelen, hardlopen en fietsen.
Het hele stadje was uitgelopen. Werkelijk honderden (!!) vrijwilligers leiden dit evenement in goede banen. En dat ging met de Duitse slag, zeer grundlich. Opmerkelijk was dat je geen rugzak of iets dergelijks mee hoefde te nemen, er stond namelijk elke 4 a 5 km een verzorgingspost. Nog nooit meegemaakt bij een (ultra)-trail. Daar word ik wel vrolijk van! Verder was het gewoonweg onmogelijk om fout te lopen. Relatief gezien hoefde je niet vaak een afslag te nemen en als je wel een afslag kreeg, stonden er meerdere hele grote borden om de weg te wijzen. En voor de mensen die met hun hoofd (ogen) omlaag lopen (en die neiging heb ik nog wel eens), hadden ze fel-oranje pijlen op de grond die de juiste weg aangaven. Verder hadden ze ook nog eens linten, politie&brandweer en vrijwilligers op punten staan waar je misschien alsnog kon twijfelen. Heerlijk voor een notoire foutloper als ik.
En dan was het parcours ook nog eens op mijn lijf geschreven. Dat kwam niet slecht uit. Zo technisch als het een paar weken geleden in de Ardennen was, zo “niet-technisch” was het vandaag. Goed, het was een trail, asfalt kwam je weinig tegen. Maar in de afdalingen hoefde ik niet af te remmen en ook de beklimmingen hadden precies de juiste hellingsgraad (voor mij).
Dat wil niet zeggen dat ik goed kon klimmen, integendeel, daar ligt (nog) bepaald niet mijn kracht. Het duurde dan ook precies 500 meter in de race dat er een eerste deelnemer begon te wandelen. En die was niet van Duitschen Bloed! In het middenveld begonnen (er stonden aan deze langste afstand een mannetje of 100 aan de start), kwam er direct een beklimming. Ja, en ik had me voorgenomen om zo veel mogelijk krachten te sparen in het begin. Degenen die in een klein looppasje me voorbij kwamen hadden niet veel meer snelheid dan ik wandelend had. Halverwege de beklimming kwam er nog een stuk afdaling, en daar werd direct de toon gezet. Ik liet me in de afdaling “vallen” en zoals gewoonlijk haalde ik vele deelnemers in. Het geeft wel een behoorlijke druk op je benen, maar dat verwerk je na de wedstrijd wel weer. Conditioneel kost het me geen enkele kracht, dus waarom er geen gebruik van maken.
Goed, weer verder klimmen. We liepen door de bossen en hadden prachtige uitzichten. En het tempo zat er toch erg goed in, toen ik een keer een blik op mijn horloge wierp. Op de top van de eerste klim aangekomen zat ik er nog behoorlijk fris bij. Dat was niet slecht! In de afdaling weer een hoop deelnemers ingehaald, en onderaan hoorde ik dat ik 9e lag. Nou, lang niet verkeerd! Ik leek nog behoorlijk fris. Maar er was natuurlijk ook nog een heel eind te gaan.
Na zo’n 20km haalde ik de eerste dame in het veld in, en zij bleek de enige rode draad in mijn wedstrijd. Een goed teken, de dames gaan toch vaak wat rustiger van start en lopen een gelijkmatiger wedstrijd.
Goed, 9e, maar dan komt de volgende beklimming. En bergop ben ik degende op wie gejaagd werd. Vind ik niet erg, haal me maar weer in. En zo schommelde ik in het middengedeelte tussen de 9e en 15e positie. Bergop werd ik ingehaald, bergaf pakte ik ze weer terug.
En hoe het komt, weet ik niet, maar in die afdalingen blijven de snelheidsverschillen erg groot. Ik zal ongetwijfeld veel risico nemen, maar ik roep nu al een paar jaar dat het vast een keer fout gaat; tot nu toe gaat het me prima af. Waar andere deelnemers soms zelfs afremden, omdat het “te gevaarlijk” was, deed ik er een stapje bij en liet me steeds vol in de afdaling vallen. Heerlijk! En zo liep ik langzaam de top 10 binnen.
Op het vlakke kon ik sowieso goed meekomen. Daar hoefde ik voor niemand onder te doen.
Op de postjes aangekomen – ik liep vrijwel altijd alleen – was het altijd even een paar woordjes wisselen met de vrijwillgers. Erg leuk als je eigenlijk geen Duits spreekt. Dus toen zo’n vrolijke Frans mij vroeg of ik hier voor het eerst deelnam en ik dat beaamde, vertelde hij me dat de eerste keer altijd de mooiste was. De tweede keer was ook nog wel prima te doen… En toen ik in mijn steinkohlen Duits antwoorde dat je na de derde keer dan zeker nooit meer terugkomt werd er even smakelijk gelachen. Hilarisch! Gelukkig is daar allemaal even tijd voor.
En zo gingen de kilometers dan toch wel weer redelijk snel voorbij. Het was heerlijk lopen door die bossen en de uitzichten op de toppen; daar was niks mis mee. En alhoewel de benen het steeds zwaarder kregen, leek ik het aardig vol te houden. Met nog zo’n 20 kilometer te gaan liep ik weer 9e. Het laatste “vlakke” stuk van zo’n 6 kilometer, op weg naar de laatste klim&afdaling van 14 kilometer. Op het vlakke haalde ik nog 2 mannen in en de eerste dame kwam ook weer eens in zicht. Af en toe liep ik voor haar, bergop wist ze me altijd weer terug te pakken.
Goed, de laatste beklimming. En toen ging het wel snel achteruit met de snelheid. De laatste 10 kilometer liep de temperatuur behoorlijk op en de bossen namen wat af, zodat we in de volle zon liepen. Niet erg prettig. Maar opmerkelijk genoeg verloor ik geen plekken, behalve dat het nog wat stuivertje wisselen was met de eerste dame.
Eigenlijk was het dus 10 kilometer te ver, maar goed, zo goed en zo kwaad als het ging, persten we die er ook nog uit. Eindelijk de laatste afdaling. Dat ging prima, maar de dame sloeg de verzorgingspostjes nu over, ik denk dat ze me er uit wilde lopen. Prima! Ik moest toch wel vrij veel bijdrinken, en liet af en toe een teiltje water over me heen gooien als er geen sponzen op het postje aanwezig waren. Bijna onderaan de afdaling, toen ik al aan de 73,4 km zat, werd me verteld dat er na dat kleine heuveltje nog maar 1 km te gaan was. Pffff… ik dacht dat ik er al was. En wat kan een heuveltje van maar een paar meter dan nog pijn doen. Maar goed, ik liep het stadje in en in het centrum mochten we nog een ererondje lopen. De dame finishte net voor me en ik kwam als 6e man binnen. Prima gedaan en een prima training!
En waar op de site stond dat er nog een prijsuitreiking per leeftijdscategorie was, bleek dat ze dat veranderd hadden in een podium voor de eerste 5 man (!?) overall. En die 5e man bleek achteraf niet heel ver voor me te lopen. Nou ja, jammer dan. Wel even flink bijkomen na de finish, maar met een prima gevoel. Krombacher achterovergeslagen. Nu een paar dagen rust, en dan kunnen we weer aan de slag. Er is toch nog wel wat werk aan de winkel!
