Startnummer
Organiseer er zelf een kleinschalige marathon, en check!
De inschrijving was vrij, maar er deden vooral mensen mee die lid waren van de club. Een paar Hongaren was ik al eens tegengekomen in Iran. Op vrijdag aangekomen in Bologna, auto gehuurd en op naar San Marino. Eerst was er een bijeenkomst van alle leden van de club (enige vereiste: in minimaal 30 landen een marathon hebben gelopen, dus ik ben ook lid), en daar liet een Hongaar – die ik nog niet kende – weten dat hij voor de overwinning ging. Oke.
Eigenlijk had ik ook gehoopt om de voorste plekken mee te doen. De club bestaat toch voornamelijk uit wat oudere mensen had ik gezien.
De start was zondagmorgen in twee groepen. De wat langzamere mensen mochten om 8 uur starten, de rest om 9 uur. Bij de start aangekomen zag ik dat de snelle Hongaar in de eerste groep was gestart. Net als een paar andere slimme mensen; het zou nogal warm worden, en dus was het wel zo voordelig om in de eerste groep te starten en de warmte voor te blijven. De Hongaar had er inderdaad een erg snel tempo inzitten. Dat zou ik sowieso niet kunnen lopen.
Nou goed, de start. We starten de eerste kilometer met een groepje van 4; Mikkel, een Deen die ik voor de start sprak; hij was de jongste deelnemer met zijn 41 (er waren er nog 2 van 42 en daarna kwam ik met mijn 43), bepaalde het tempo. Daarna een Duitser, Mario en nog een Fransman. Ik was de eerste die er af moest na een kilometer. Het parcours was nogal hobbelig, een strook van ongeveer 3 1/2 kilometer die we steeds heen en weer moesten lopen, met in het midden een verzorgingspost. Behoorlijk zwaar, steeds die kleine heuveltjes op en af. Ook de Fransman moest na 2km lossen en die haalde ik vrij snel in. Toen liep ik dus 3e in mijn serie. Maar de Hongaar in de eerste serie was veel sneller dan wij, dus 4e overall. Tegenvaller, niet eens een plek bij de eerste drie.
Wat nu te doen? Ik liep niet ver achter Mikkel en Mario, maar kon het gaatje niet dicht krijgen. Nou ja, niets aan te doen, niet forceren. Dan maar een duurloop. Zo gingen de kilometers voorbij. Het werd warmer en warmer. Halverwege de marathon was de voorsprong van Mikkel en Mario, die nog steeds samen liepen niet veel groter geworden. Ik had me nog niet bovenmatig ingespannen, maar wel doorgelopen, wie weet is er nog kans op het podium als één van de twee het moeilijk krijgt.
Elke ronde werd het even snel stoppen bij de verzogingspost, want het was wel zo warm dat ik genoeg moest bijdrinken. Bij de twee keerpunten kwam ik steeds Mario en Mikkel tegen, af en toe elkaar even groetend.
Er deed ook nog een andere Nederlander mee, Jaap – die zijn 74e land kon toevoegen – en die sprak ik af en toe ook even, hij had het ook heel zwaar. Zijn vrouw liep als enige de halve marathon.
Na een kilometer of 30 liep Mario bij Mikkel weg. Even kijken… ik liep wat op Mikkel in. Zou er nog een podiumplek inzitten? Maar ik had ook nog te maken met de Fransman die ik na 2km inhaalde. Hij zat ongeveer een kleine minuut achter me en mijn voorsprong op hem bleef maar gelijk. Hij verzaakte absoluut niet. Na een dikke 30km haalde ik Mikkel in. Die zat er inderdaad doorheen. Hij moedige me aan om door te gaan richting Mario. Maar die had nog goed het tempo erin. En ook de Fransman achter me rook bloed.
Ondertussen was de Hongaar, die dus een uur voor ons startte, aan het uitlopen, zo leek het. Hij liep achter één van zijn landgenoten aan die een uurtje later was gestart, maar een beduidend langzamer tempo had dat zijn snelle landgenoot.
Zo gingen er weer wat kilometers voorbij en ook ik kreeg het zwaar. Maar toen bleek dat die lange afstanden die ik de laatste tijd gelopen heb, geen verkeerd effect op mijn duurconditie hadden. Goed, ik lever wat op snelheid in, maar ik kan wel langer doortrekken. Met nog zo’n 5 kilometer te gaan zag ik dat Mario het ook moeilijk kreeg. Kan ik hem nog inhalen? Zou mooi zijn, want ik vertrouwde het nog niet helemaal dat ik de Fransman voor zou blijven.
En toen ging het snel bij Mario. Ik liep snel naar hem toe na de laatste keer bij de verzorgingspost (toch nog even stoppen om te drinken). Met nog een dikke 3km te gaan zat de Fransman nog steeds op een minuutje. Die moest ik ook voor kunnen blijven als ik niet instortte. Nog twee keerpunten.
Maar Mario gaf zich niet zo maar gewonnen en bleef zich in mij vastbijten. Mario had een zware ademhaling, maar dat zegt helemaal niets. Ja, dat hij moe was. Dat was ik ook, maar bij mij merk je het minder van de buitenkant. En zo bleef Mario 1 tot 2km in mijn rug lopen. Ik versnelde ietsje maar hij kon op zijn tanden bijtend aan me blijven plakken. Nog een kilometer. Ik groette wat andere deelnemers die we tegenkwamen, pure bluf om te laten zien dat ik er zogenaamd nog fris bij liep. Maar ondertussen was ik bang dat Mario mij er uit zou sprinten.
En toen kwamen de Magische Woorden van Mario: “Do you want to finish together?”. Normaal gesproken was ik de bovenliggende partij, maar je bent zo verschrikkelijk moe, dat ik niet wist hoe snel ik moest zeggen: “Sure, no problem!”. De Fransman achter ons had het inmiddels opgegeven en dus was het podium in de pocket.
Maar het gekke was dat Mario het tempo erin hield, terwijl ik dacht dat we die laatste kilometer (nog zo’n 5 minuten) het toch rustig aan konden doen met onze afspraak.
Dus het was nog even doorbijten, en inderdaad, hand in hand (in de lucht) over de finish.
En toen kwam de verrassing. Mario had de snelle Hongaar uit de eerste serie zien finishen, hij was niet aan het uitlopen geweest, maar (waarschijnlijk) ingestort op het laatst? In ieder geval had Mario de tijd in de gaten gehouden, en wij versloegen zijn tijd met een minuutje of 2. Dus waren we eerste! Hoera! Toch nog verrassend…
Helaas had ik na de wedstrijd een nogal strakke planning. Snel even opfrissen. Nog wat mensen gesproken, nog met wat deelnemers de wedstrijd doorgenomen, maar toen moest ik al weg. Jurgen, de organisator was nog niet gefinished, dus ik kon hem nog geen hand geven. John, de president van de club, even een handje gegeven, en hij vroeg zich af wat er met de beker voor de eerste plek moest gebeuren. Tja, geen idee, gooi maar een muntje op als ik weg ben en de prijsuitreiking aan de orde is.
In de auto gestapt en een dag later hoorde ik dat ik de toss had gewonnen; de bokaal werd door Jaap mee naar Nederland gelopen en over een paar weken loop ik een marathon in Soest waar Jaap woont, dus dat was snel geregeld.
Al met al een prima dag dus!
Ik hoop dat er nog wat acties-foto’s komen, maar dat kan nog even duren…
Hoppa!