September 23rd, Martini-Marathon, Groningen

Een weekje of 3 geleden zag ik opeens deze wedstrijd voorbij komen. Aangezien mijn benen nog zeker niet die 125km in de benen hebben die eind oktober op het programma staan, dit weekend maar eens op voor 2 marathons. Warschau op zondag stond al langer gepland.
Een marathon op de baan. 105 1/2 rondje, 211 linkerbochten… tja… wat er van te denken.
Het moet gezegd worden, de organisatie had er alles aan gedaan om het leuk te maken. Zo kon je je eigen muziek doorgeven wat tijdens de wedstrijd door de luidsprekers te horen was, er was een omroeper die 5 uur lang bleef doorpraten, de pers werd actief gezocht met o.a. een mooi groot artikel in het Dagblad van het Noorden en de sfeer onder de lopers was prima.
Er deden zo’n 30 man mee aan de hele marathon, wat estafette-teams en drie 10-kilometer lopers. Gezamenlijk gingen we in het Groningen Stadspark om 17:30 van start. De temperatuur was werkelijk perfect.
Ik liep de eerste halve ronde in 4e positie, en bij doorkomst van de tweede ronde hoorde ik van de omroeper dat ik koploper was bij de marathonlopers. Voor mij dus alleen estafette-lopers. Bij mij liep Anton die ik net als Wolter regelmatig tegenkom op de trail-wedstrijden. Ook een prima loper, maar meer een diesel, terwijl ik er nog wel eens harder in knal. Voor de rest liepen de andere marathonlopers al op grotere afstand; het zou vanavond tussen ons twee gaan.
De tijden die we liepen waren heel erg snel. Ik had het absoluut niet in de gaten tot ik voor het eerst op mijn horloge keek. Huh? Dat ging inderdaad wel snel. Dat zei Anton ook. Maar het voelde zo makkelijk. Het zal misschien ook aan de baan gelegen hebben, ik heb daar niet veel ervaring op, maar het loopt wel lekker.
Maar de kilomertijden waren zo hard dat ik ook tegen Anton zei dat ik nog geen vertrouwen had op een goeie afloop.
Iedere doorkomst (dus iedere 400 meter) zagen we op het scorebord hoeveel ronden we moesten lopen en de verwachte eindtijd. De stond op 3:07:nogwat. Dat was erg snel! Anton zei dat ie mij liet gaan. Even later pikte hij toch weer aan, maar na een kilometer of 10 liet ie me toch weer gaan. Mijn maximale voorsprong bedroeg een halve baan (200 meter dus). Tot 25km liep ik ongelofelijk vlak. Die 2:07:nogwat, daar kwam geen verandering in. Toch maar doorlopen dan. Ik hoorde dat ze een mooie bokaal (een mini martini-toren) voor de winnaar hadden. Na 25km zette Anton een versnelling in en na een dikke 30 km sloot hij weer aan. Een rondje of twee liep ik met hem mee, en daarna liet ik hem gaan. Eigenlijk met het idee om net als vorige week in San Marino in de laatste 5 kilometer te gaan versnellen en hem dan proberen terug te pakken. Bij zo’n 36 kilometer probeerde ik iets te versnellen. Anton liep zo’n 100 meter voor me. Veel liep ik niet op hem in, maar we hadden nog tijd genoeg. En toen kreeg ik me toch last van m’n maag/darmen. Ik heb al een paar maanden problemen om de gelletjes weg te krijgen. Ik had er 6 bij me, omdat er alleen water werd geschonken, maar na een stuk of 3/4 kreeg ik ze niet meer weg. Ik weet niet of mijn lichamelijke problemen met die gelletjes te maken hadden, maar fijn was het niet. Ik moest eigenlijk nodig naar de wc. De overwinning had ik al opgegeven. Maar de tijd was nog goed. Wel moest ik mijn tempo aanpassen en dat vond ik niet erg. Geen reden om je helemaal naar de kloten te lopen. En overmorgen Warschau. Maar ik wist niet zeker of deze wedstrijd officieel bij de Atletiekunie was aangemeld, maar de tijd waar ik op uit zou komen zou ruim genoeg zijn om me te plaatsen voor de Boston Marathon, die we eigenlijk een volgende keer willen lopen. Daar was 3:15 voor benodigd. Ik liep inmiddels op 3:12. Met veel pijn en moeite wist ik een gang naar de wc te voorkomen, en net iets over de 3:13 kwam ik over de finish. Gevolgd door een sprintje naar de wc (sorry voor de too-much-info). De lichamelijk klachten zijn overigens geen excuus voor het mislopen van de eerste plek, daarvoor was Anton vandaag gewoon te snel met een prachtige 3:08:01 als eindtijd.
Nog even met Anton en wat anderen nagepraat en de weg naar huis ingezet. Tegen half 12 thuis, de wekker zou de volgende morgen om 6 uur gaan om het vliegtuig naar Warschau te halen. Ik heb er nog niet veel zin in. Het lichaam ook niet…