October 29th, Indian Summer Ultra 125KM – DNF!

Goed, goed. Laten we ook eens een DNF (Did not Finish) hier neer plempen. Een jaar naar deze wedstrijd toegeleefd, het hele programma hier op afgestemd. De laatst jaren, sinds ik ben overgegaan op de ultra’s, ben ik meer geblesseerd dan dat ik kan lopen, en vaak genoeg ben ik er strontflauw nadat ik weer eens geblesseerd geraakt was. En nu bleek ik in de laatste training toch nog een heupblessure opgelopen te hebben die mijn deelname tegen zou houden. De dag tevoren als laatste redmiddel naar de huisarts, die me naast een cocktail van medicijnen doorverwees naar de fysio. Tja, wat kan die nog uitrichten… Dry needling was het antwoord. Met een naald in de ontstekking wroeten. Zelf zei de fysio dat de boel goed was los gekomen. Zelf had ik dat nog niet zo door.
´s avonds tegen 11 uur/half 12 gaan slapen, om om half 4 op te staan. Met pijn gaan slapen, en toen ik wakker werd… Helemaal weg! Geen pijn meer, geen blessure meer. Fantastisch.
Dus met een goed gevoel naar Rolde voor de start. Even snel bijgepraat met de kennissen en even later in het donker (met hoofdlampen) van start. En niet alleen Will Grigg was on fire, maar ik ook!
Zorgen dat ik op het juiste moment in vorm ben lukt me meestal wel, en hier was het niet anders. Na 8km keek ik voor het eerste op mijn horloge en tot mijn schrik zag ik dat ik net boven de 5:00/km zat. Wel erg snel voor een trailrun van 125km. Maar de hartslag was erg laag. Ik was erg goed vandaag. In het donker lopen is niet mijn hobby, en ik was bij dat na een paar uurtjes het zonnetje er door kwam. Er liepen wel wat estaffettelopers voor me, en 1 deelnemer van de 100km. Maar toen er een flink stuk door geel zand kwam voelde ik dat ik goeie benen had, en ik kon het tempo er goed inhouden en zag dat ik dichterbij de man van de 100 kilometer kwam. Ik denk dat het na zo’n 38/39km was dat ik hem bijna had ingehaald. En toen gebeurde het. Het was nog net geen PATS, maar binnen 20 seconden was mijn kuit van niks-aan-de-hand tot niet-meer-op-kunnen-lopen. Een scheurtje! GODV*******. Wedstrijd voorbij. Droom voorbij.
Vrij snel tot de conclusie gekomen dat dit mijn laatste ultra was (voor de komende jaren in ieder geval). Ik maak de 100 marathons nog even vol, en dan is het vanaf volgend jaar zomer weer lekker knallen op de korte(re) afstanden. Speelde al langer met de gedachten door de vele blessures, dus het is eigenlijk wel een opluchting.
Een ongelofelijke k*t-dag, maar aan de andere kant blij dat de beslissing nu niet meer moeilijk te nemen is… Volgend jaar weer een cross-seizoen, halve marathons en knallen!! Ook op de trails!