November 23rd, Tama River Challenge, Tamagawa, Japan (Marathon)

De koning is dood, leve de koning! Maar in Thailand gaat dat niet zo snel. Althans niet in Bangkok. Waar ruim een maand na de dood van Bhumibol de rest van het land wel uitgerouwd was, bleef men in Bangkok nog een weekje langer in rouw. Met als gevolg dat de Bangkok Marathon werd afgelast en de organisatie een paar miljoen in eigen zak kon steken. Maar dat had er natuurlijk niets mee te maken, echt niet, echt niet!
Vliegtickets waren al geboekt, en pas een dag of 10 voor de marathon las ik op internet dat de marathon was afgelast. Een mailtje van de organisatie was klaarblijkelijk te veel moeite.
Snel maar een alternatief gezocht. Helaas was er voor dat weekend en in die contreien geen andere opties beschikbaar. Dan maar eens verder kijken, misschien heel toevallig een doordeweekse ergens niet te ver weg. En ja hoor, wonder boven wonder, bleek er een of andere feestdag in Japan te zijn op de woensdag na dat weekend. Gelukkig waren de vliegtickets tussen Bangkok en Taipei (volgende bestemming) als enige nog niet geboekt, dus dat kon mooi. Althans, als ik fit was. Helaas was de kuitblessure een maandje geleden bij de Indian Summer nog niet helemaal geheeld en weer werd er (nu bij een andere fysio) dry-needling toegepast. Het blijft een beproefd middel.
Ik was verre van fit, maar kon toch zeker wel een kilometer of 10 hardlopen had ik gemerkt. Hoe ver ik zou komen was de vraag.
Het registreren voor deze marathon was een crime. Alleen in het Japans. En Google Translate werkt nou niet erg goed voor de Japanse taal. Ik kreeg allerlei rare zinnen te zien, maar het leek me dat ik geregistreerd was. Een dag later kreeg ik een mail uit Japan. Wat mijn Japanse adres was, want dat was vereist. Oei! Na een mailtje te hebben gestuurd was gelukkig de oplossing snel gevonden; ik zou het startnummer voor de start van de marathon ophalen. Zo gezegd zo gedaan. Toch met enige spanning die kant op. Zou ik de start wel vinden bij deze kleinschalige marathon en zou het goed gaan met het startnummer. Gelukkig bleken mijn zorgen onterecht.
Bij aankomst stond er een wat oudere man van de organisatie die sprekend op Mr Miyagi leek (En nee, dat is geen discriminatie. Nu even geen gezeik, ja! Als ie op Hannibal van het A-team leek, dan had ik dat gezegd, maar daar leek ie niet op. Hij leek op Mr Miyagi!). Mr Miyagi sprak geen Engels maar toen ik duidelijk maakte me dat ik mijn startnummer zocht, liet hij me niet meer alleen tot we een wat oudere vrouw vonden die (volgens mij) als enige van de kleine organisatie Engels sprak. Are you from the Netherlands? Ja, dat was ik. Dan had ze een startnummer voor me. Jippie! Voor het eerst was ik de enige buitenlander in een wedstrijd. Ook wel eens leuk.
Goed, hardlopen, daar ging het om. Maar dat ik nou met vertrouwen van start ging… nee, to say the least…
Het was zelfs zo erg dat ik (als liefhebber van lopen in de kou) mijn jas aanhield, omdat ik bang was en de kans groot achtte dat ik na een kilometer of 10 terug moest naar de start. En dat kan lang duren als je moet wandelen in een singletje, dat kan erg fris zijn. Dus het startnummer op mijn jas vastgespeld, de kans dat ik hem zou uitlopen was klein, dacht ik zo. Gelukkig zat ik daar mis.
Na wat mooie (Japanse) woorden gingen we met een man of 150/200 van start. Er was maar één afstand, de hele marathon dus. Een klein lusje om mee te beginnen en daarna één weg van 10km heen en terug en dat 2x. En het parcours was lelijk, leeelijk!!! Dat wil je niet weten. Je kunt zeggen: een mooi avontuur, zo’n kleinschalige marathon in Japan. Op zich waren sommige dingen ook wel grappig, maar daar behoorde het parcours zeker niet toe
Maar het lopen ging in het begin zeker goed, veel beter dan verwacht. Goed, ik moest wat kleinere pasjes nemen om niet te veel druk te zetten op mijn nog steeds wat geblesseerde kuit, maar dat ging eigenlijk prima. Dus toen we de eerste keer terug kwamen bij start/finish zat de halve marathon erop, en wist ik dat het gek moest lopen wilde ik het niet halen. Maar bij 25km had ik mijn pas inmiddels zo lang aangepast om mijn rechterkuit te ontzien dat mijn linkerbeen toch wel wat overbelast raakte en behoorlijk pijn begon te doen. Nog langzamer lopen dan maar. Het ging. Het was trouwens behoorlijk zweten in die jas, maar goed, dat was mijn minste zorg. Bij ongeveer 30km het laatste keerpunt richting finish. Pfff, pijn nu.
Bij km 35 had ik het wel gezien en ging ik half lopend/half dribbelend de laatste 7 kilometer in. Zonder nog verder te forceren richting finish. En dat lukte! Een hele opluchting. Weliswaar in 4 uur en 15 minuten, maar goed, voordat ik op reis ging was ik bang dat ik misschien helemaal nergens kon finishen, dus dit was al meegenomen.
Direct na de finish een certificaat, maar geen mooie Japanse medaille. Helaas, vind ik altijd wel leuk. Toch blij met de finish!