We hebben beeld!
Gek genoeg had ik behoorlijke spierpijn aan de bovenkant van m’n bovenbenen. Alhoewel ik daar niet echt soepel mee kon lopen, maakte ik me er ook niet heel veel zorgen over. Het leek me niet iets wat je kunt forceren, en de kuit leek gek genoeg wel iets verder hersteld te zijn. En dat vond ik veel belangrijker.
Goed, Taiwan. Nog nooit geweest. Eerst een dagje in de hoofdstad Taipei geweest, daarna direct de bus gepakt naar het in slaap gevallen stadje Yilan, op ongeveer een uurtje van Taipei. De (bus)reis ernaar toe was werkelijk erg mooi. Bergachtig en mooi groen, daar doe je mij wel een plezier mee. Maakt je direct wat vrolijker, want van het weer moest ik het nog niet hebben. In Japan was het gewoon fris (zelfs sneeuw gezien op weg naar het vliegveld), hier was het wel warm (zo’n 25 graden), maar de zon was ver te zoeken, als in niet-aanwezig. Uiteraard de enige dag in de week dat de zon fel scheen was de wedstrijddag.
Maar daar waren we nog niet. Ook hier was het allemaal vrij lastig, want ook hier geen Engels-talige website. Alles in het Chinees. En ook hier was de registratie alleen met de nodige moeite gelukt. Ik had nog wat extra’s besteld, maar wist niet precies wat; ik dacht iets van een medaille of iets dergelijks.
In Yilan aangekomen, moest ik naar een buitenwijk. Ik had een b&b vlak bij de start gevonden, al wist ik niet precies waar deze (de start) was. Ook de b&b was niet makkelijk te vinden, die bleek in een steegje met een aantal b&b’s te zitten. Was eigenlijk best een prima overnachtingsplek. Maar niemand sprak Engels. De man in de b&b had een app op zijn telefoon waar hij in het Chinees in sprak, en dan liet hij mij de vertaalde tekst in het Engels zien. Dan sprak ik in het Engels terug, en kreeg hij mijn antwoord in het Chinees te zien. Wonderwel werkte het.
Ipad er bij gepakt en de informatie nog eens even doorgenomen. Het was mij al eerder opgevallen dat er steeds “Superpaard” bij het evenement stond. Nu zorgt de vertaling van Chinees naar Engels wel vaker voor rare woorden, maar toen ik verder iets met “galop” las, sloeg even de paniek toe. Ik zou toch niet in de paardesport terecht zijn gekomen?
De dag tevoren maar even op verkenning. De start zou ‘s morgens vroeg in het donker zijn, en ik had weinig zin om dan te moeten zoeken. In de stromende regen ging ik zonder paraplu de buurt in. Helaas vond ik de start slechts met een redelijke omweg. Er was ook een 100 mijl (160km) en die zou om middernacht beginnen. Gelukkig was het inderdaad een hardloopwedstrijd. Dat scheelt al weer. Terug naar de b&b vond ik gelukkig een veel snellere weg, ik zat hooguit een kilometer van de start af. Een afslag eigenlijk maar. Mooi!
Volgende morgen op tijd opgestaan en naar de start. Ook hier was ik weer bang dat er iets mis zou gaan met het startnummer of mijn registratie. Integendeel! Mijn startnummer lag weer braaf op me te wachten. Sterker nog, ze hadden besloten om korting te geven aan buitenlanders. Zeker 1000 man op 5 afstanden aan de start, waaronder twee buitenlanders. Al een verdubbeling met vorige week. De andere buitenlander liep een 100 kilometer. Je hebt altijd baas boven baas.
Maar de korting hield in dat we de helft van het inschrijfgeld terugkregen. Oke… Nou, leuk! Apart ook!
Stipt op tijd gingen we van start. Het principe van het parcours was precies gelijk aan dat van Japan. Een aanloopje van dik 2 kilometer en dan een parcours van 10 kilometer om de Dongshan River heen die dan twee keer heen en weer moest worden gelopen. Maar er was één groot verschil. Dit keer was het parcours wel leuk! We begonnen in een leuk parkje en de route om de rivier was groen en omgeven met palmbomen. Prima, niks meer aan doen. De verschillende afstanden waren al snel allemaal op het parcours aanwezig, en zo werd het wat drukker. Niet te druk gelukkig, laten we het gezellig druk noemen. De Taiwanezen waren blij een buitenlander te zien, en aardig vaak groette ik de mensen (terug) die ik tegenkwam.
Op het parcours van dus 10km waren genoeg verzorgingspostjes. Dat was nodig ook, want het was aardig warm.
In de middenmoot van start gegaan, maar met een vlak schema iets naar voren opgeschoven. Maar met al die afstanden door elkaar wist ik niet precies waar ik lag. Zo snel ging het nou ook weer niet, ik liep op een schema van 3:45. Het eerste gedeelte ging boven verwachting goed. Tot halverwege liep ik prima vlak. Bij km 25 opeens 3x achter elkaar een steek in m’n hammstring. Huh? Hammstring? Ik schrok aardig. Met voetbal gestopt door die hammstring, maar met hardlopen eigenlijk nooit problemen mee gehad. Gelukkig was 10 seconden laten een verzorgingspost. Wat bijgedronken, maar snel weer een looppasje ingezet. Zou ik hem nog uit kunnen “rennen”?
Gek genoeg, maar wel een hele opluchting, heb ik daarna totaal geen last meer gehad van de hammstring. Het tempo ging echter wel naar beneden. Het warme weer hielp me niet echt, en ik denk dat de afgelopen 4 weken met maar 1 echte training (de marathon van een paar dagen geleden) z’n tol begon te eisen. Het ging steeds moeizamer. Maar het ging. Bij zo’n 31km het laatste keerpunt. Bij km 36 over de rivier terug naar de finish. Blijven drinken. En toen opeens, bij km 40 nadat ik een bekertje water had gedronken, wandelde ik opeens. Geen idee waar het vandaan kwam, maar ik kon het opeens niet meer opbrengen. Gelukkig was dat een kortstondige hapering, na zo’n 30 seconden kon ik weer een hardlooppasje inzetten. De laatste 2km naar de finish hield ik nog wel vol.En daar, hoera, bleek ik zowaar 1e (van de 33) in mijn leeftijdscategorie. Een leuke stenen bokaal, altijd leuk! Toen bleek ook wat ik extra besteld had bij mijn inschrijving. Een zelfde soort stenen bokaal, maar dan alleen met mijn naam en de naam van de marathon erop. Ach, leuk man! En zo ging ik, toch wel tevreden, met 2 stenen bokaaljes terug naar de casa.
Geslaagd!
Certificaat