December 28th, Ultratrail Drenthe, Roden (56km trail)

28 December zal voor altijd de boeken in gaan, want er sneuvelde een heus record. Althans officieel. Officieus wordt er nog over gesoebat. Maar dat laters.
De voorbereiding begon de avond ervoor toen m’n aller-beste vrind op bezoek kwam. En na de groene fles stond opeens ook Dolf voor de deur. Een puike culinaire voorbereiding, bestaande uit b&b (en dat staat niet voor bed&breakfast). Na het onzinnige pijltjes gooien op tv was het tijd voor belangrijkere dingen, de nachtrust. We moesten immers om half 4 opstaan om dan als de wiedeweerga naar de kop van Drenthe te broez’n. Daar aangekomen de auto geparkeerd tussen tientallen andere auto’s. We waren de enigen zonder mountainbike achter op de auto. Uuuhhh? Even sloeg de paniek toe. Zitten we wel goed? We hadden nou niet bepaald veel tijd over. Gelukkig bleek er ook een groot mountainbike-event te zijn, en alleen de bikkels van de lange (hardloop)afstand waren op dat tijdstip aanwezig. Die zagen we nog niet. Bij de start aangekomen sprak ik 2 bekenden. Laurenz en Anton. Spoiler alert!! Uren later zag ik een foto op Facebook voorbijkomen waarbij de heren 1 en 2 op het podium stonde. Hulde! Die waren een stuk beter in vorm dat ondergetekende.
Wij tuften weg op een tijd van net onder de 6:00 de km. Conditioneel had er wel iets meer ingezeten, maar op een lagere snelheid met kleinere pasjes ontzie je de spieren wat meer. Dat was nodig na de inspanningen van zaterdag (waar Laurenz overigens ook liep, dus dat hoeft in principe geen excuus te zijn). En, je hebt ze er altijd bij, 1 van ons 2 (Dolf en ik), ik zal zijn naam niet noemen, begon na 2km al te piepen: “Nou, dat ga ik vandaag niet halen. Heb nu al last van mijn kuiten”. Pfff… vermoeiend.
We liepen zo’n 2 1/2 uur in het donker met de hoofdlamp op, en we liepen zowaar eens in een groepje van een man of 7. Die werkelijk waar 2 1/2 uur werd geleid door Hij die ons aardse menschen de weg wees in de donkere bospaadjes, ze noemen hem ook wel Jezus C, bij anderen weer bekend onder de naam Dolf. Kievitsogen (ja, dat is de uitdrukking) had de man, geen enkele keer in het pikkedonker verkeerd gelopen. Eeuwige hulde is zijn deel.
En zo gingen de kilometers aardig snel voorbij. Zonder noemenswaardige problemen. Kleine dingetjes daargelaten. Bij het tweede verzorgingspunt waren we het groepje wel een beetje zat en zetten we even aan. Het gaatje was geslagen. Tussen post 2 en 3 probeerden nog 2 man naar ons toe te lopen, maar tevergeefs. Het was weer Will Grigg-day, we were on fire! Alhoewel het middelste gedeelte zeker niet het snelste was, wegens 2 sanitaire stops en 2 verzorgingspostjes, maar allah. Vanaf post 3, we waren inmiddels bij kilometer 38, voelden we ons nog relatief fris. En dat was maar goed ook, want was tot dan het enige wat het parcours zwaar maakte soms wat stukjes modder/drassig gras, nu kregen we ook wat heuvels te verstouwen. Maar zoals gezegd, vanaf dit punt ging het crescendo. Achtervolgers moesten het onderspit delfen, en zelf haalden we nog (minimaal) 2 voorgangers in. Zo kwamen we bij de laatste post. Nog maar 6 kilometer te gaan. Dat lijkt niet zo veel. Maar als je dan een paar kilometer door echt heel erg drassig en modderig gras moet sjouwen kan het wel eens zwaar worden. Niet voor Dolf en mijn persoon. We waren zo on fire dat we hier zelfs versnelden. We liepen inmiddels tussen deelnemers van de twee andere afstanden (15 en 30km) en het sterkte ons dat we in tempo vrijwel niet hoefden onder te doen voor deze deelnemers. En zo kwamen we weer terug richting de Brink in Roden, waar het gezellig druk was. Maar waar we afgelopen zaterdag een seconde te kort kwamen voor de 5-uur grens, liepen we nu tegen de 5:30 grens te lopen. Nog 500 meter te gaan. Blik op horloge. Beetje aanzetten dan zou het moeten kunnen. En net als zaterdag was het aftellen naar het finishdoek. Gaat natuurlijk nergens over, maar toch een inimini-overwinning toen we na 5:29:51 over de finish kwamen. Opnieuw volkomen terecht werd ik als 11e gekwalificeerd en Dolf als 12e.
En dat record? Dolfie liep z’n langste afstand ooit. Maar omdat de afstand vandaag wat aan de korte kant was, zijn de geleerden het er nog niet helemaal over eensch.
Een prima training!