December 24th, St Thomas Trailrun, Oudehorne (50km trail)

Een weekje rust na m’n Azie trip om een beetje bij te komen. Afgelopen week weer wat kilometers gemaakt, anders hoefde ik vandaag niet van start te gaan. Ik keek ook wel een beetje tegen de afstand op, ik had er nog niet veel vetrouwen in dat ik de 50km hardlopend kon afleggen.

Om 9 uur gestart, prima starttijd, en Dolf was vandaag weer het blok aan mijn been. Dat een week na zijn volledige faal van vorige week.
We gingen lekker rustig van start. Wat bekenden gesproken, ik denkt dat we met een dikke 30 man van start gingen voor de 50km. Ze hadden nog twee kortere afstanden die veel meer deelnemers trokken. Twee jaar geleden liep ik deze wedstrijd al eens met loopmaatje Cees, toen net binnen de 5 uur.
Het parcours kwam mij vandaag in het begin niet bekend voor; het bleek dat we in tegengestelde richting liepen in vergelijking met twee jaar geleden en bovendien was het parcours voor een groot gedeelte iets anders. Het was wel een erg mooi parcours. Geen hoogtemeters vandaag, maar wel mooie singetracks, gewoon een hele dikke prima! En dat loopt wel lekker weg, een leuk parcours.
Ik werd sowieso wel vrolijk van de eerste 25 kilometer, het ging veel beter dan verwacht. Goed, we liepen niet hard, maar dat was ook nergens voor nodig.
Tja, wat valt er te zeggen. Prima verzorging onderweg en de kilometers gingen aardig snel voorbij. Na zo’n 34 kilometer kwamen we weer langs start/finish voor een laatste lus van 16 kilometer. En net op dat moment kreeg ik last van mijn kuit. Zou ik de boel niet forceren? Het stak af en toe. Hier uitstappen? 16 Kilometer kan nog een flink eind zijn. Dolf sprak de wijze woorden: “loop een kilometer verder, dan kun je niet meer terug”. En zo geschiedde. Dolf kreeg het trouwens hier lastig. Dat kwam mij goed uit, want een lager tempo betekende veel minder druk op de benen, en dat was veel gunstiger voor mijn kuit. Het tempo was toen wel flink laag. En alhoewel er wat relatief zware stukjes door weilanden met soms wat drassige stukjes inzaten, was het parcours vandaag toch niet echt lastig te noemen. Integendeel, voor een trail was het goed te doen.
Bij kilometer 40 was de laatste verzorgingspost. Suikerbrood, chocola, winegums, cakejes, het lag er allemaal. Maar daarna werden de rollen opeens omgedraaid. Waar tot aan de post Dolfie het erg lastig had, kreeg ik een flinke inzinking na de 40 kilometer. Achteraf denk ik een tekort aan energie. Een gelletje op 42 kilometer genomen. En ik wilde zo ontzettend graag een stukje wandelen om weer op krachten te komen, maar Dolfie hield er een (zeer rustig) looppasje in. Met veel moeite kon ik hem volgen. Vanaf zo’n 45 kilometer kreeg ik weer wat energie terug, en de laatste kilometers werden er uitgeperst. Nog een curieuze finish. We hadden het er een paar keer over gehad om binnen de 5 uur te finishen, maar dat leek onmogelijk vanwege het langzame tempo in de laatste 10 kilometer. De finish kwam echter ietsje eerder dan verwacht, en op het scorebord bij de finish zagen de de tijd lopen. 4:59:54. 55. 56. 57. 58. En wij sprinten alsof ons leven er vanaf hing. 59. 5 uur!! Na 5 uur en 1 seconde voor allebei klasseerde de tijdwaarneming volkomen terecht mij als 14e en Dolf als 15e.
Toch zeker met een tevreden gevoel terugkijkend. Het blijft toch een afstand, 50 kilometer, en die hadden we toch mooi er weer vanaf gebracht. Opnieuw kan ik weer naar voren kijken, opnieuw opbouwen. Hopelijk even blessurevrij.