We hadden vandaag weer iets nieuws. De berenbel!
Bij (vrijwel) iedere ultra-trail zijn er wel een aantal dingen die je verplicht tijdens de wedstrijd mee moet nemen. Niet dat je ze allemaal gebruikt, maar in het kader van voorzorgsmaatregelen etc.
Dat was dit weekend niet anders. De gebruikelijke dingen als een voorraad drinken, koolhydraten, tape, reddingsdeken; het stond allemaal weer op het lijstje. Maar nu dus ook al de berenbel. Ik heb wel eens met beesten te maken gehad in andere wedstrijden, maar bv in Spitsbergen stonden er gewapende vrijwillgers om de ijsberen op afstand te houden. Jammer, wat is er nu leuker dan opeens een ijsbeer tegen te komen!
In Bulgarije hebben ze dus beren. Want vandaag waren we in het rodopegebergte, voor een mooie trail van zo’n 53km.
Ik vloog naar Sofia, vanwaar het een tochtje van zo’n 2 uurtjes wat naar de startplek, het dorpje Orehovo. Dat was de startplek voor mijn afstand, wat de kortste was (!). De langere afstanden (100 en 160km) waren de avond tevoren al gestart in de stad in het dal. Ik mocht de berg al op, en kwam in mijn leuke guesthouse (25 euro voor overnachting, diner, ontbijt en welkomst-biertje) met prachtig uitzicht op de bergen. Ik dacht dat het dorpje zo’n 2 straten had. maar onderstaand start-filmpje laat zien dat dat op z’n minst het dubbele was. Door de (steile) hoogteverschillen had ik dat niet gezien.
Maakt ook niet uit, de volgende morgen om 10:00 bij de start, en binnen 1 kilometer mochten we al van de weg af, het bergpad op. De meeste van de dik 2000 hoogtemeters zouden in de eerste helft zitten. Niet ongunstig, toch had ik de poles meegenomen, en een pijnstillertje genomen voor het klimmem. Het helpt toch iets.
Het was (weer eens) een prachtige route. Ondanks de 25 graden (en binnen 5 minuten al kletsnat van het zweet), liepen we ook vaak door de bossen, dus schaduw konden we gelukkig ook vaak opzoeken. Met 4 (ook weer uitstekende) verzorgingspostjes onderweg, besloot ik dat een opslagcapaciteit van een liter water wel genoeg moest zijn. Bij de postjes kon je dan bijdrinken en die liter steeds were bijvullen.
En het klimmen viel voor mijn doen lang niet tegen. Van de 200 man aan de start was ik voorzichtig begonnen, ik schat zo rond de 40-45e plek. Je moet je zwaktes kennen. En tot mijn verbazing kon ik in die eerste 25 kilometer zelfs nog een paar plekjes stijgen. Niet veel, maar vond het al heel wat dat ik bergop met het eerste kwart van de deelnemers mee kon.
Onderweg maak je heel soms wel even een praatje (ben eigenlijk niet zo’n prater tijdens de wedstrijd, liever na de wedstrijd), en toch weten de meeste buitenlanders wel dat we geen bergen in Nederland hebben.
We kregen nog een kloof voor de kiezen. Een nauw pad tussen twee rotswanden redelijk steil omhoog met op het laatst zelfs nog een meter of 2, waar je je zelf omhoog moest hijsen. Erg mooi, maar niet bevorderlijk voor de snelheid. Deden we niet aan hardlopen?
En zo ging het dus prima. De tweede post lag halverwege de klim. Grote post met veel keus tussen allerlei etenswaren en drinken. Ik koos voor een mix van fruit, chocola en zoutige hapjes. Al die dingen hebben hun eigen goeie werking tijdens dit soort wedstrijden. Zelf had ik ook nog 6 of 7 gelletjes meegenomen, en dit keer hoefde ik geen gelletjes mee terug te nemen.
Na het tweede postje was het toch even een kilometer of 1 a 2 vrij pittig omhoog. Dat ging niet snel bij mij, en ik werd door een man of 2, 3 ingehaald. Daarna werd de klim weer wat geleidelijker en dat lag me beter.
Wat leuk (en nieuw voor mij) bij deze trail was, was dat je een plakplaatje voor de start kreeg, die je als tatoeage op je arm kon plakken. Daar stond de route met hoogteprofiel op. Je wist dus precies op welke kilometer je zat, en hoe ver het nog tot de volgende post was.
En zo kwamen we bij het hoogste punt van de wedstrijd (ik schat zo’n 2100 meter hoogte). Dat viel niet tegen. Daarna kwamen de loop-stukken en ik pakte direct wat mensen terug. De afdalingen wisselden af, sommige technische stukken werden afgewisseld met mooie loopstukken, en met name op die loopstukken wat het tempo-verschil met de concurrentie erg groot. Dan storm ik ze wel voorbij, een prima gevoel moet ik zeggen!
Dat wil niet zeggen dat er totaal geen klimstukken meer waren in het tweede gedeelte. Soms liep het nog omhoog, maar niet echt steil meer. Maar de vermoeidheid sloeg ook bij mij toe, en de snelheid was er wel een beetje uit. Bij de directe concurrentie om me heen trouwens ook.
Wel opvallend was dat wanneer je normaal gesproken wel eens een half uur of een uur geen andere deelnemer tegenkomt, dat vandaag wel anders was. Ik zag toch vaak wel wat andere deelnemers een eindje voor of achter me lopen.
Het was natuurlijk ook geen 70 of 80 kilometer vandaag.
Tja, dan komt de finish toch steeds dichterbij. De laatste kilometer of 6 was afdalen naar Orehovo. Helaas was deze afdeling net iets te technisch (behoorlijk steile stukken met veel keien), zodat ik niet met volle snelheid naar beneden ging. De benen waren misschien ook net iets te vermoeid voor harde klappen. En toen gebeurde het onvermijdelijke, het moest eens gebeuren. Ik werd ingehaald in een afdaling. Oh, schande! Dat is mijn specialiteit!
Maar goed, het was nog een jong ventje, onbevangen, en hij stormde dus wel dat pad af. Nou ja, dat ene plekje maakt ook niets uit. En waar ik dacht eindelijk eens foutloos te kunnen lopen, miste ik op zo’n 3km van de finish toch nog een afslag. Helaas werd ik niet teruggeroepen door de deelnemer achter me, die had niet gezien dat ik foutliep… (uuuh…). Ik had het zelf gelukkig snel in de gaten, dus omdraaien, afslag opzoeken en die man opnieuw inhalen. Daarna werd ik dus ingehaald door eerder-genoemde jongeman.
Ach ja. Het dorpje weer ingelopen, en een beetje een sfeerloze finish. Vrijwel geen publiek, behalve de vrijwilligers en al gefinishte deelnemers, en na 6 1/2 uur kwam ik als 11e over de finish. Nou, met deze (nog zeker niet top-)vorm meer dan tevreden op een dergelijk parcours.
Vlak voor de finish
Direct werd er mij een biertje in de hand gedrukt (dat doen ze goed in Bulgarije!) voor het herstel.
Ik moet zeggen dat dit ook weer een erg leuk parcours was, en dat ik me zowaar niet naar de kloten heb gelopen. Toch, ben blij dat er nog maar 1 ultra op het programma staat (Wisenttrail bij Veluwe, 3 sept), en nog een 4-tal marathons, en vanaf oktober gaan we heerlijk beginnen met de korte crossjes!
Oh, geen beer gezien, dat was wel een tegenvaller!
(Sfeerfoto’s volgen nog)