Ja, en dan sta je op het Plein van de Hemelse Vrede. Maar dat ging niet zo simpel!
De Beijing Marathon stond ergens op een website gepland voor 17 september. Dat kwam mooi uit, daar wilde ik wel aan meedoen.
Registreren voor de marathon dus? Uuuhh… nee, dat kon nog niet. Wanneer dan wel? Nou, je kunt vragen stellen wat je wil, in China bepalen ze zelf wel of ze willen antwoorden. Niet dus… Er kwam één keer een melding dat alle buitenlanders gegarandeerd zouden worden toegelaten. Uuhhh ja, maar hoe dan? En was de datum al definitief vastgesteld? Vragen, vragen, maar antwoorden?
Tot een maandje voor de marathon – het vliegticket was al geboekt – opeens de inschrijving open ging. Je had 1 of 2 dagen de tijd om in te schrijven. Als ik dus niet had opgelet was dat misgegaan. Ingeschreven. Een paar dagen later kreeg je weer een beperkte (snelle) tijd om te betalen. Ook dat gedaan. Er stond nu dat ik ingeschreven was. Mooi!
Met moeite China binnengekomen, direct door naar de expo. Heb je je uitgeprinte bevestiging voor het ophalen van je startnummer bij je? Uuuhh… nee, ik heb nooit iets gemaild gekregen of iets dergelijks, en veel Engelstalige info was er ook niet te vinden. Gelukkig was het nogal druk, ik had betalingsbewijs en paspoort bij me, en hij gaf me een toegangsbewijs voor de expo. Die ik vervolgens bij de ingang niet hoefde te laten zien. Jaajaa.
Enige actiefoto uiteraard met de ogen dicht
Vooruit maar weer. Startnummer opgehaald, en wat zie ik staan? Startnummer F0001. Huh? Wat is dat? Er zou hier wel een peloton Kenianen aan de start staan. Waar staat die ‘F’ voor? Favourite? Foreigner? Female?
Nou, nee. ‘F’ stond voor startvak F, het aller-aller-achterste startvak.
En dan kan ons Plein van de Hemelse Vrede nog zo groot en breed zijn, het duurde toch echt meer dan 12 minuten voor ik ook over de startstreep mocht.
Maar we waren van start!
Onnodig om te zeggen dat het ietwat drukjes was? De eerste bocht was na 8km; het parcours bestond voornamelijk uit grote brede wegen zonder al te veel bochten.
Da’s prima. Inhalen ging op zich best oké. En de kilometers gingen vrij makkelijk voorbij. Om de 3km hadden ze hier waterpostjes en hier hield dat in dat er per post tientallen tafels met een paar meter er tussen stonden opgesteld. We konden bijna onafgebroken drinken. En dat was maar goed ook, temperaturen liepen op tot ongeveer een graadje of 28 bij de finish en de zon had vrij spel.
Maar ik liep mooi vlak. En heeel veeel mensen ingehaald. Het duurde tot ongeveer halverwege tot ik de eerste niet Aziaat zag. Ja, ik zei al dat het niet een kwestie was van gewoon inschrijven. In totaal heb ik maar liefst 2 mensen gezien met een niet Aziatisch uiterlijk. En, gaat u er even voor zitten, ik heb zo’n 25.000 mensen ingehaald. Toch nog een pr!
Lang leek het erop dat ik vlak naar een tijd net onder de 3:45 liep, maar de zon en een bejaarde deelnemer, op zo’n 4km van de finish gooiden roet in de rijst. Die bejaarde liep op dat moment dus nog voor me, kudo’s voor hem, maar dat ging niet goed. Hij wankelde opeens en leek alle kanten op te vallen. Hij werd opgevangen door 1 van de running dokters (jaja) en ik hielp ook maar even, ik dacht dat ie een hartaanval kreeg of zo. Volgens mij was het echter kramp, de running dokter liep hem los zodra er een EHBO-er het overnam en een paar seconden later vond ik het ook wel oké. Ach, het heeft me waarschijnlijk maar een half minuutje of iets degelijks gekost.
Finish was naast het Vogelnest, het Olympisch Stadion van 2008. Helaas er niet in, maar toch genoeg publiek aanwezig.
De buit
3 Kilo aan medaille in ontvangst genomen, naast het startshirt ook een finisher shirt (Aziatische maten, maat ‘L’ is te kort en te wijd) gekregen, een finisher handdoek en uiteraard de eeuwige roem.
Ni hao en bedankt!