Het was al weer een tijdje geleden dat ik met de Dolfinator had gelopen, dus maar weer eens naar Fryslan Boppe om voor de derde keer de Sint Thomas Trailrun te lopen. Voor het eerst hadden ze hier geen 50km op het programma staan (te weinig animo) dus dan maar de 35km.
Ik arriveerde vrij laat, maar de Kale Schedel stond mij al op te wachten. Nog snel even wat handen geschud van bekenden en tien minuten laten konden we van start.
Rustig aan was het motto. En dat deden we.
Al na anderhalve kilometer liepen we fout. Weer achter de rest aangelopen, maar dat ging dus fout. De rest van de dag ging het gelukkig goed.
We kwamen in een groepje te lopen dat een tempo had wat wij ook wilden lopen. Daar liepen we dan ook een kilometer of 7 bij. Maar de Dolfmeister wil geen gezeur aan zijn kop, dus een kleine versnelling ingezet. Alleen bleek die versnelling aardig lang aan te houden en tot het einde liepen we mooi vlak (al kan dat natuurlijk nooit helemaal op een trail), het ging erg goed vandaag. Ik had 2 1/2 maand aan de snelheid gewerkt en de trainingen kwamen niet boven de 10km uit, dus was wel een beetje bang dat 35km te veel zou zijn. Maar gelukkig verlies je de duur-conditie lang niet zo snel als pure snelheid, dus ook met de beentjes ging het vandaag goed. En dat kwam goed uit, want het parcours was niet bepaald licht te noemen.
Alhoewel er in vergelijking met de meeste trails nog wel een paar kleine stukjes asfalt in zaten, zaten hier ook heel veel drassige weilanden in. Je werd er soms in weggezogen, dat loopt niet echt lekker door. Maar goed, zoals gezegd, het ging prima vandaag! We gingen lang niet voluit, maar liepen wel door, en daardoor konden we mooi vlak lopen.
Vaak door de modder, soms eens een slootje oversteken, het was een natte editie.
Na dik 28km moesten we een mais-veld in. Dat was even een stuk waar je zeker tot je enkels in de blubber wegzakte. Het was nog verstandiger om tot (zeker) je knieen door het water te gaan, dat ging sneller dan steeds je voeten weer uit dat drijfzand halen. Maar dat was het ergste niet!
De laatste kilometers werden het er zeker niet makkelijker op. En waar we na zo’n 32km een voorganger bijna inhaalden, misten we bijna een afslag. We moesten aan de andere kant van de sloot zijn. Dan maar even 1 stappie in de sloot en naar de overkant. Maar die bleek veel dieper dan ik dacht. Tot aan m’n oksels in het vieze stinkende water! De onbedaarlijk harde lach van Den Dolf leek mij een waarschijnlijker oorzaak van de aardbevingen in Oost Groningen dan de gaswinning. Maar meer over dit avontuur hieronder in de comments in 3, 2, 1….
De laatste kilometers gingen in. Nog even doorgelopen en geheel ten onrechte werd de Dolfster één seconden voor mij als 12e gekwalificeerd in 3 uur, 2 minuten. Niet slecht voor een training. De verzuring sloeg direct toe en een paar uur na de wedstrijd was het al weer onmogelijk om nog op m’n benen te staan. Maar ook daar komen wij wel weer overheen. Ik herhaal nog maar eens: prima training!
Foto volgt nog.
De 1e km was het volop genieten van het Friesche landschap. En zoals de oppergeiterbreier al schreef, we denderden in gestaag tempo vlak 5.14 de km. In codetaal “Belfast”. Bij de 2e post Willem Mütze taferelen,verse poffertjes, snel een paar naar binnen geschoven en een “Duitser” opgedoken. Hij zat er behoorlijk doorheen, zo wist hij in vloeiend Nederlands te melden. Des te verwonderlijker dat hij na een paar km een versnelling inzette. De oppergeitebreier zeide wijs “ik ga me voor een trainingsloopje niet kapot lopen voor 1 of 2 posities”. Daar komen we later op terug.
De Duitser bleef max 100 meter voor ons lopen. Onderwijl kwamen ook de korte afstanden op het parcours die wij achter elkaar inhaalden. “Het venijn zat hem als zo vaak in de steert. Heel veel drek en modder. De Duitser werkte als een lap voor een rode stier en langzaam liepen we op hem in. Nog 2.5km te gaan …
Ik kon toen nog niet weten dat mijn kerstvakantie een paar minuten later al volledig geslaagd zou zijn. Bij een moeilijke oversteek die op meerdere plaatsen gedaan kon worden wilde de oppergeitebreier en een shortcut doen en de Duitser inhalen. Nu heeft hij vele zwakke plekken, maar het zicht is al jaren troebel, ook nuchter, en hij stapte een sloot in. Als een Titanic zakte hij weg. Dieper en dieper. In een wanhopige poging het grijze hoofd boven water te houden deed hij een spastische stap naar voren en verdween zo nog verder de moddersloot in.
Een orgastische lach van den Dolf, die hem zeker 30 seconden kostte en 30-40 meter achterstand die hij maar weer moest inhalen, maar deze inspanning was meer dan de moeite waard.
De oppergeitebreier deed in tegenstelling tot de eerder gedane uitspraak een uiterste inspanning om de Duitser in te halen. Dit lukte bij de sportvelden. En toen gaf den Dolf Nog eens gas. De Oppergeitebreier kon dit niet op zich laten zitten en schakelde ook twee tandjes bij. We zaten tussen korte afstandgasten dit dit weer niet op zich lieten zitten en zo stoven wij als een op hol geslagen peloton richting finish.
Jammer dat er geen 50 of in ieder geval 42 km was, maar aan de andere kant konden we nu eerder aan de snert.