Start. In het donkerblauw, met links medestrijder Taco die ik nog vaak zou zien tijdens de marathon.
Drie Nederlandse mannen die hier drie jaar geleden de grote aardbeving hebben meegemaakt, hebben een foundation opgericht om geld in te zamelen voor de wederopbouw van Kathmandu. Één van de activiteiten die ze daarbij organiseren was de – voor het eerst te houden – Kathmandu Urban Marathon.
Het aantal deelnemers viel tegen, slechts tegen de 30 man, waarvan ongeveer de helft uit Nederland.
De marathon was wel een prima beleving! Een urban marathon, dat betekende door die heel erg drukke stad en dat chaotische verkeer je een weg manouvreren. Geen afgezette wegen, gewoon 42 kilometer lang de lintjes volgen. Ze hadden erg veel lintjes gebruikt, wat wel goed was. Iedereen liep wel eens een (klein) stukje fout, maar je wist, als je een tijdje geen lintjes zag, dan zat je verkeerd!
Ze hadden op het laatst nog een paar Nepalezen gevonden die ook wel mee wilden doen, wat op zich natuurlijk wel erg leuk is. Maar zoals wel vaker in Azië hadden die geen idee waar ze aan begonnen. Tot aan de helft liepen sommigen zelfs met de kop mee, maar daarna was het direct gebeurd. Maar ze zijn allemaal gefinished (een paar waren nog niet eens 18).
De knieën waren dus zeker niet goed, dus in een rustig looppasje begonnen om zo weinig mogelijk druk op de knieën te krijgen. Dat lukte wonderwel redelijk lang.
Het leuke was dat, buiten dat chaotische verkeer, we ook af en toe een tempel op mochten klimmen. Ons startnummer was het bewijs dat we niet hoefden te betalen. Dat ging overigens bij een paar deelnemers nog wel een beetje mis, ze probeerden toch nog geld te innen. Maar voor iedereen kwam het goed.
Het parcours was buiten de tempels soms op drukke straten, er zal zelfs nog een stukje “trailrunnen” in met een modderig pad in de buurt van het vliegveld, en nog een paar leuke kleine pleintjes.
Na 30km kwamen we bij de monkey tempel. Die was 365 (!) treden. Een lijdensweg. En na die lange (in meters en in tijd) beklimming, was het opeens gebeurd met de knieën.
De afdaling die volgde was te pijnlijk om in een looppasje te doen dus ik kon alleen nog maar wandelen. En ik dacht ook dat ik verkeerd zat, dus ik liep hier wat op en neer, wachtend op een deelnemer achter me (ik liep 5e). Die kwam echter niet.
Toch maar geprobeerd door te lopen, en gelukkig, daar waren toch de lintjes weer.
En opeens was daar mijn voorganger, die kramp had gekregen. Hij was één van de 3 mannen die het organiseerde. En dus ook mee-rende. Daar liepen, of wandelden, we dan. De lamme en de blinde.
Taco, dat was zijn naam, kon er af en toe nog een heel langzaam dribbelpasje uitpersen. Dat was voor mij te veel. Wel had ik nog een sterke pijnstiller genomen, maar dat leek nog geen zoden aan de dijk te zetten.
Na ongeveer een kilometer of 40 probeerde ik toch nog een beetje te dribbelen. Dat zag er uit als iemand met 2 manke benen die een zielige poging doet om nog een beetje te hardlopen. Erg sneller dan wandelen ging het ook niet. Toch kwam ik nog bij Taco, wat op zich niet verkeerd was. Twee paar ogen zien meer dan één.
Samen strompelden we richting finish. Toen er opeens een vrijwilliger vertelde dat het nog maar een halve kilometer was, vond ik het wel prima, en liet Taco gaan. Fysiek had ik (mijn knieën) het wel gehad.
Het stadion weer binnen waar we gestart waren, nog een extra ere-rondje wandelen, en na zo’n 4 uur en 3 kwartier zat de marathon erop.
Toch erg blij dat ik gefinished was!
Voor niet al te bang uitgevallen lopers die wel van een uitdaging houden, een hele leuke marathon. Dat zit hem natuurlijk ook voor een gedeelte in het je een weg banen tussen de auto’s/brommers etc. die echt niet voor je afremmen. Als je dat wel een uitdaging vind, doen! De organisatie was uitstekend, met precies om de 5km een prima waterpost. Wel lekker dat je daar op kon vertrouwen.
Na afloop een mooie medaille en als extra souvenir een stuk lint. Ondanks de fysieke ongemakken een prima dag!
Helaas was bovenstaande foto van de start op de atletiekbaan de enige foto die van mij is gemaakt tijdens de marathon, vandaar hieronder wat foto’s die ik geleend heb van een Amerikaanse deelnemers die wel foto’s heeft genomen.
Eerst een stukje “trailrunnen”:
Het verkeer:
Pleintje&binnenplaats:
De te volgen lintjes en een oversteek-bruggetje:
En de Monkey-tempel (hij zier er hier nog makkelijker uit dan ie was!)
