Ik kwam na de Martini Marathon vrijdagavond laat weer in Twello, direct m’n bed in, en de volgende morgen vroeg richting Moskou.
Omdat op zaterdag het startnummer opgehaald moest worden, en er bij mij niets mis moest gaan om daar nog voor op tijd te zijn, had ik een Japanner geregeld die mijn startnummer zou ophalen. En ik kon hem dan weer in zijn hotel ophalen.
Bij zijn hotel aangekomen – geen startnummer. En meneer had nog niet ingescheckt. Huh?
Contact opgenomen en een tijdje later bericht van hem. Hij had problemen met zijn visum en was het land niet binnen gekomen. Maar hij had een vriend van hem opdracht gegeven mijn startnummer op te halen. Die kon ik dan weer na 7 uur in zijn hotel ophalen.
Om 8 uur – geen startnummer. Weer e-mails gestuurd. Ondertussen carbo-loading bij de Mac-Donalds. Weer terug naar dat hotel. Zijn kamer gebeld en eindelijk, eindelijk, hij nam op. Hij was vergeten mijn startnummer bij de balie af te geven.
Binnen 5 minuten kwam hij eraan, en ik had mijn startnummer. Om half 10 ‘s avonds doodmoe in mijn eigen hotel.
‘s morgen weer vroeg opstaan. Geen idee hoe bij de start te komen. Het zou een dikke 5 kilometer lopen zijn, maar daar had ik weinig zin in. Taxi’s konden er niet komen (straten waren afgezet), en uiteraard had ik me niet goed voorbereid, dus geen idee welke metro(‘s) ik moest nemen. En hoe dat ging.
Maar gelukkig doen er (10)duizenden mensen mee aan zo’n marathon, en in de lobby zag ik al snel een man met een startnummer. Zijn Engels was niet best, maar die van zijn dochter wel. Ja hoor, ik kon wel met hun mee.
En zo kwam ik prima op tijd bij de start.
Was het op zaterdag nog een graadje of 25 en zonnig, zondagmorgen was het 10 graden en regen. En zo stond ik toch enigszins koud aan de start om 9:15.
Gelukkig was die kou weg direct nadat het startschot klonk. Althans, het duurde nog even voordat ik van start mocht. Ik had een verwachtte eindtijd van 3:44 opgegeven, en die mochten nog een paar minuten langer wachten voor ze van start gingen.
Om een lang verhaal kort te maken, op een pit-stop vlak voor de 15km na, liep ik weer zo vlak als een dubbeltje. Het parcours was dat niet helemaal, maar je klimt wat en je daalt wat.
Moskou had ik al eens gezien, dus allemaal nieuw was het niet. Het parcours vind ik niet fantastich, maar dat kwam misschien ook door het weer.
Eindtijd: 3:40 en een beetje, prima hersteld van vrijdagavond. En de beentjes gaan zich beter gedragen dan ze zich het hele jaar hebben gedaan. Waarvoor hulde!
Gevierd en gevoerd bij de KFC en weer op hoes an.
