September 21st 2018 – Martini Marathon, Groningen

Eerlijk is eerlijk, ik had wel mijn zinnen op deze wedstrijd gezet.
Vandaag de tweede editie van de Martini Marathon, een marathon op de atletiekbaan. Dat betekent 105 en een halve ronde.
Bij de eerste editie lag ik lang in winnende positie, maar maagkrampen en een ontketende Anton in de laatste kilometers gooiden roet in het eten.
Vandaag nog maar eens een poging doen, dan.
Op het spel stond een miniatuur-uitgave van de Martini-toren. Mooi bokaaltje. Alleen voor de winnaar, hier geen podium of iets dergelijks. En waar vind je nog een marathon voor 4,21 (jawel!) inclusief medaille en verzorging.
Met de duur zit het wel prima, na vele lange wedstrijden, de snelheid was misschien niet helemaal optimaal. De voorafgaande 4 dagen daar nog op getraind en zonder een dag rust te houden de marathon in.
Vanaf de start gingen er direct 2 man vandoor. Een man van ongeveer mijn leeftijd en een jongere jongen. Aangezien je bij iedere doorkomst je te-verwachten-eindtijd krijgt te zien op basis van je huidige snelheid, kreeg ik van de commentator van dienst steeds te horen dat de twee onder een schema van 3 uur liepen.
Dat leek me aardig snel, maar ik kende ze niet. Misschien kon het.
De weersomstandigheden waren in het begin niet best. Behoorljke wind, regen en onweer. Heerlijk, mijn weer! Ik had er dan ook geen enkel probleem mee, maar achteraf bleek wel dat de helft van de solo-deelnemers (er waren ook estafette-teams) er de brui aan hadden gegeven. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
De mannen voorop liepen trouwens gewoon door.
Met in mijn achterhoofd dat ik over anderhalve dag de marathon van Moskou ging lopen, vroeg ik mij af hoe lang ik nog moest proberen of ik kon winnen. We waren inmiddels al halverwege. En een paar kilometer later werd ik voor de 3e keer gelapt. Dus de koploper had al een dikke 1,2km voorsprong. En liep op dat moment ook nog op me uit. Maar toen hij me de derde keer inhaalde vond ik hem er niet helemaal fris meer uitzien.
Tja, maar dan moet je nog wel een heel eind goedmaken. En dan zat ook nog die nummer twee er tussen. Eens kijken waar die zit. Oei, ook die liep nog steeds een stukje op me uit.
Wel had ik door dat de voorste twee mannen het hoge aanvangstempo iets moesten laten varen. En ik kan wel vlak lopen, daar zit ik op.
Nog even aankijken dan maar. En ja hoor, zowaar bij zo’n kilometer of 26 liep ik naar de koploper toe. Op dat moment liep ik dus wel sneller, maar lag nog wel 3 rondjes achter. Ik haalde hem in, en liep direct op hem uit.
Direct aan het rekenen. Nog tijd zat om hem rondjes terug te pakken als het tempo-verschil gelijk bleef. Een blik op de nummer twee. Hé! Daar liep ik ook op in.
En waar het weer aardig opknapte ging ik ook ietsje harder lopen. En in de volgende kilometers haalde ik eerst de nummer twee in, en na zo’n 37km (?) ook de koploper.
Dat zag er goed uit. Zelf raakte ik nu ook wel vermoeid, maar het leek me niet dat ik nog in problemen zou komen. Ik liet het tempo ietsje zakken, maar nog wel zo snel dat mij achtervolgers niet meer op me in zouden lopen. Integendeel, ik liep nog steeds op ze uit.
Daar hoefde ik me dus geen zorgen meer om te maken.
Ik kende wel enkele van de andere deelnemers, dus het was weer prima lopen in Grunn. Het klinkt saai, die rondjes op de baan, maar het is prima voor mijn gewrichten etc, en veel minder saai dan je denkt met de korte gesprekjes, live-muziek en een speaker die je van allerlei feitjes op de hoogte hield.
Uitlopen, en als eerste over de streep! D’olle Grieze was binnen!

Mooie foto’s van Herman Rinket