June 15th, 2013 – 15e Groot Ginkelse Loop, Wekerom (halve marathon)

Vandaag de Groot Ginkelse Loop bij Wekerom (Ede) op het programma. Meer dan 800 man waren hier vandaag naar toegekomen om een stukje over de Ginkelse Heide te lopen. Mijn afstand: de halve Marathon.
Wist eigenlijk niet wat te verwachten na een half jaartje de kortere afstanden (5 en 1x een 10km) gelopen te hebben. Ik had de laatste weken wel 2 lange duurloopjes gedaan plus de Stuwwaltrail, en ik hoopte dat het genoeg zou zijn om de afstand van 21,1km te volbrengen in een redelijk tempo. Volgende week staat er weer een prachtge trailrun op het programma die ik als training kan lopen, dus vandaag maar de stoute (wedstrijd)schoenen aangetrokken, en maximaal te gaan lopen. Maar welk tempo is dat? En kan ik langer dan 10km op wedstrijdtempo lopen? Het was allemaal de vraag. Toch besloot ik er flink in te vliegen vandaag. De bedoeling was om een groepje te vinden, en als het eventueel in het begin te hard zou gaan, dan moest dat maar.

De eerste 2 kilometers werd direct duidelijk wat de moeilijkheid vandaag zou zijn. We begonnen direct in het mulle zand. Na een kleine kilometer de afslag naar rechts en vanaf daar konden we voorlopig kiezen tussen verhard en onverhard. Geef mij maar het fietspad! De afslag naar rechts was direct het sein dat ook de wind vandaag z’n rol wilde spelen. Pittige wind. Ook de zon verdween, maar hardloop-technisch gezien is dat een pro. Helemaal halverwege juni met een prima temperatuur van een graad of 17. Ik vond inderdaad een groepje waarin ik me zo’n 2 kilometer lang settelde. De groep ging echter wel veel harder dan ik aan zou kunnen. Maar plotseling kwam er na die 2 kilometer de klad in. Behoorlijk ook. Er zat nog zo’n man of 5/6 voor me, en ik besloot de groep te verlaten en op zoek te gaan naar de lopers voor me. Dat betekende wel weer een behoorlijk tempo, iets wat ik niet 21 kilometer vol zou kunnen houden. Maar ja, alles beter dan weeeer alleen lopen met die tegenwind.
De 3 lopers voor me had ik in zicht, maar wat ik ook probeerde; ik kon er niet meer bijkomen. Daar zwerfde ik weer in niemandsland.
Er zat wel een groep achter me. Me laten zakken dan maar? Tja, zo ver zaten ze niet achter me, ik ging vanaf daar (kilometer of 4/5) relaxed lopen, en dacht dat ze vanzelf voorbij zouden komen.
Ze bleven echter op zo’n 50/100 meter achter me lopen. Dat ging zo verder tot een kilometer of 12. Toen volgden de gemoedstoestanden zich in snel tempo op. Ik liep tot dan op een schema die me zelfs net onder m’n persoonlijk record zou helpen. En dat op zo’n zwaar parcours. Bij kilometer 12 was de wind inmiddels gedraaid. Maar toen kwamen de stukjes vals plat (heuveltjes) en mulle zand weer terug. Ik kreeg het heel erg zwaar. Achter mij hoorde ik af en toe 2 achtervolgers met elkaar praten. Ze zaten nog steeds op zo’n 50 meter. Het tempo ging in die periode flink achteruit, en ik verwachtte door een aantal lopers ingehaald te worden. Ik had het zo zwaar dat opgeven (het schiet wel eens door je hoofd) weer eens in me op kwam.
Op dat deel van het overigens prachtige parcours had je vaak de mogelijkheid om op de rand van het zandpad wat stukjes op te zoeken met wat steviger ondergrond. Ook was er soms een kronkelend fietspad die wat meer meters kostte, maar wel lekker verhard was.
Plots realiseerde ik me dat ik niemand meer achter me hoorde. Ik zou toch niet verkeerd gelopen zijn? Nee, daar was weer een verzorgingspost. Snel een spons en een beker water achterover slaan. Ik had ook nog een gelletje bij me voor de nodige koolhydraten, en ik had ze nodig op dat moment.
Veel achterom kijken deed ik niet (zelfs dat was op dat moment te vermoeiend), maar toch maar op een gegeven moment gedaan. Ik had een iets groter gat geslagen met de achtervolgers. Huh? En op dat moment (kilometer 16) kwam ik weer op een heerlijk verhard en vlak parcours. Meer mijn terrein. Ik kreeg helemaal de kracht terug. Ondertussen had zich 1 achtervolger los gemaakt van de rest en was op weg naar mij. Ik voelde me op dat moment echter zo goed dat ik een versnelling inzette. het was nog maar een kilometer of 5 en die had ik erg vaak gedaan de laatste tijd. En ik voelde me opeens weer prima. Ik kon een ongelofelijk versnelling inzetten, en begon daar direct maar mee om alle hoop voor mijn achtervolger weg te slaan. Het blijft een wedstrijd! De kilometertijden gingen richting de 4:00, iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Het begon (weer) te regenen, maar ik voelde me prins-heerlijk. Ik kreeg zelfs m’n voorganger weer in zicht en liep langzaam op hem in. Maar het liep al tegen einde wedstrijd. Het zat er net niet meer in om hem in te halen, maar ik ging wel op weg naar een dik persoonlijk record. En dat op dit parcours! Nog 1 keer de draai het mulle zand op, maar het kon me niets meer schelen. Het tempo bleef erin zitten, finish in 1:28:42!!
Prachtige tijd op een prachtig (maar absoluut niet snel) parcours. Na afloop mocht ik nog komen opdraven voor het ouwe-lullen-podium, 3e in de klasse boven 40 jaar. Zo win je niks, en zo haal je 4x het podium in de laaste 5 wedstrijden (ik kreeg afgelopen week nog een brief van de Leiden Marathon, met een VVV-bon, 3e in de leefstijdscategorie). Het gaat niet slecht op het moment.