May 4th, 2015 Belfast City Marathon, Belfast (Northern Ireland)

Op dag 3 werd de tocht naar Belfast ingezet. Noord Ierland, dus weer een nieuw land om af te vinken op de marathon-lijst. Maar dan moest ik wel weer finishen. En uberhaupt van start gaan, waar ik tijdens de reis naar Belfast er eigenlijk wel zeker van was om deze maar over te slaan.
Zou wel erg zonde zijn, als je toch alles al geregeld en betaald hebt. Mijn aller-goeiste vrind Dolfie arriveerde, alsof het afgesproken werk was, 1 minuut na mij in het hotel de avond voor de marathon. Die volgende dag, een maandag, was een nationale feestdag, en dat werd bij de buren (pub) gevierd.
Maar even een klein glaasje erop genomen. De volgende morgen toch maar met Wallie (Noord-Iers voor Dolf) naar de start gelopen, waar Wallie een plekje voorin veroverde. Ik liet het maar bij een plekje achterin, meer mijn niveau voor vandaag. Ik had gezien dat we bij 10km weer dicht bij de start langskwamen (waar ook ons hotel was), en dat daar dus een mogelijkheid was om uit te stappen. Want ik stond er wel weer met onmeunig pijnlijke benen. Nait soez’n, zeggen ze dan in Grunn, en dat werd het ook, gewoon van start.
Net als gisteren waren de eerste 3km het pijnlijkst, daarna werden de spieren weer iets soepeler. Iets. Het bleef net als gisteren weer bij kleine pasjes, lange passen was echt onmogelijk. Het slakkentempo was nog iets langzamer dan gisteren, en ik moet hem weer onder de 5 uur lopen, dus zo lang mogelijk doorsjouwen (hardlopen was een te fancy naam voor waar ik mee bezig was), en het wandelen zo lang mogelijk uitstellen. Pijn! Maar dan wel de gewone spierpijn, geen rare blessures, maar ook dat kan erg pijnlijk zijn. Zeker na, ik herhaal het nog maar eens, 6 weken niks doen, en nu de 3e marathon in drie dagen.
Het was de enige mooie dag in Belfast die week, en het was een prima hardloopweertje. De verzorgingsposten waren ruim voldoende in aantal, maar minder goed uitgerust dan andere grote marathons. Soms moest je bijna wachten op water, omdat ze nog aan het schenken waren, en energie was er de eerste 21km alleen maar beschikbaar door de kinderen die met blikken gummy bears (winegums) langs de kant stonden (of af en toe stukjes fruit). Dat was in Limerick overigens ook al het geval. Dan maar winegums. Na het halve km punt waren er nog 2 postjes (tenminste voor de mindere goden, zoals ik vandaag) waar ze wel energiedrank hadden. Éen keer een flesje, éen keer een klein bodempje in een beker. Samen met de snoepjes onderweg was het genoeg om de koolhydraten aan te vullen.
Tot zo’n 32km hield ik het verbazend redelijk vol, wel erg langzaam, maar de 5 uur grens was geen probleem. Gelukkig maar, want de koek was op dat punt (op 10km voor de finish) wel helemaal op.
Het rekenen kon beginnen, om binnen de 5 uur binnen te komen, mocht ik nog vrij veel wandelen. De schaamte al lang voorbij, heb ik daar gretig gebruik van gemaakt. En in een keurige 4.56 kwam ik in het achterveld over de finish, voor de welverdiende medaille, finisher shirt en goody bag.
Zoals gisteren al gezegd, zeker geen makkelijk parcours, en er was ook nog een kilometers lang troosteloos lelijk stuk langs de rivier met de wind pal tegen, maar ondanks dat presteerde Wallie buitenaards met een keurig pr op de marathon. Een welgemeend hulde voor hem.
Na een kleine intermezzo (lees: tot m’n positieven komen) in de hotelkamer, moest dat natuurlijk gevierd worden. En hoe kun je dat beter doen dan met onze nieuwe beste Noord-Ierse vrienden, De Earl (het was ook nog eens zijn verjaardag), en zijn rechterhand (figuurlijk) die er (met zijn rechterarm: letterlijk) ietwat oud-Duitsche gewoontes op nahield.
Het was weer legendarisch!