Etappe 3, na zo’n 15km…
Dit weekend de Veluwezoomtrail op het programma, maar dat zou wel eens heel moeilijk kunnen worden. De laatste etappe was namelijk 57km…
Maar vooruit, we begonnen op zaterdag met de proloog. Elf kilometer, dat was te doen. Ik zag de gedoodverfde winnaar van de lange-afstand-competitie – er was ook een korte-afstand-competitie, en met uitzondering van deze proloog deden aan de andere etappes ook “losse” deelnemers mee – er al snel vandoor gaan. Daarachter een mannetje of 5 die een groepje vormden. Zelf liep ik daar weer achter. Nou, dat was positioneel nog lang niet zo slecht.
Aangezien de conditie toch achteruit loopt, ben ik maar niet met dat groepje meegegaan. Er viel dus al snel een klein gaatje. Ik werd in de eerste kilometer nog door één deelnemer ingehaald. Die ging na ruim een kilometer rechtsaf. Fout! Er hingen wel lintjes, maar niet de goeie. Lekker. Maar gelukkig werden we door achtervolgers gewaarschuwd, en konden we weer opnieuw beginnen met inhalen. Het kostte hooguit 30 seconden. Na een kilometer of 3 hadden we alle achtervolgers weer ingehaald en toen… weer fout! En nu ging het goed fout. Ik zei nog tegen degende die naast me liep dat ik al een tijdje geen lintjes had gezien. Maar ja, zo lang je rechtdoor kunt… Uiteindelijk toch maar omgekeerd, waarna we achteraan konden aansluiten. Inhalen was nog niet zo makkelijk over de single-tracks. Toch ben ik redelijk ver gegaan in m’n reserves. En waarvoor? Geen idee.
De tweede etappe was ‘s middags. 25 Kilometer op het programma. Het was wel even op gang komen na de inspanningen van ‘s morgens. En nu dus ook nog de vele losse deelnemers van de 25km ertussen.
De eerste helft van de etappe me redelijk (moeten) inhouden. Daarna ging het beter, alhoewel de hoogtemeters ook in het tweede gedeelte zaten. Maar het tempo bleef er nog redelijk in en zo kon ik nog wat deelnemers inhalen. Ik kwam op een gegeven moment bij de eerste dame van deze afstand te lopen. Niet meer de jongste. En die ging toen gigantisch onderuit. Met een schreeuw. Maar dat was meer van de schrik. Na heel eventjes kijken of alles nog heel was, weer door! Ondanks de hoogtemeters bleven m’n gemiddelde kilometertijden vrijwel vlak. Dat was in ieder geval goed. Nog wat mensen ingehaald en redelijk gefinished.
Verder geen uitslagen op het internet, maar ik dacht dat ik door de verpeste proloog toch al niet meer kort in het klassement zou staan.
Volgende morgen weer naar Rheden, waar de starts alle drie de etappes op dezelfde plek plaatsvonden. Maar liefst 57 kilometer stonden op het programma. En alhoewel ik normaal binnen 5 minuten in dromenland lig, had ik deze nacht helaas de oogjes niet dichtgehad. Voor het eerst van m’n leven 2 keer hardlopen op 1 dag was te veel? De adrenaline? Geen idee.
Maar we moesten aan de bak!
Ze waren weer in grote getale aanwezig
Bij aankomst bleek ik verrassend genoeg 5e te staan. Tien minuten in de proloog verloren op de mensen die rond me stonden in het klassement door het verkeerd lopen, maar dank zij een goede 25km toch weer opgeschoven. Maar met de huidige conditie kansloos voor het klassement. Toch?
Rustig aan van start gaan. Ik betwijfelde of ik de finish zou halen. Zo lang niet trainen, maar alleen in het weekend een wedstrijd moest een keer afgestraft worden. Maar het ging redelijk. Met een gemiddele kilometertijd van 5:20 ging ik de eerste 15/20 kilometer vrij makkelijk over de Veluwe. Er zaten hier en daar wel wat klimmetjes in het parcours, maar heel erg lastig was het niet. Bij een kilometer of 25, ik liep al een tijdje helemaal alleen, kwam ik opeens een deelnemer tegen die me tegemoet kwam. Huh? Ik liep goed…
Ietwat geirriteerd reageerde hij op mijn “wat-doe-je”-gebaar met de mededeling dat hij een lusje had gemist, en hem nu de andere kant op liep. Oke… Leek me een snelle man. Zat ie voor me in de competitie? Ik liep qua positie nog steeds erg goed en ik leek toch nog redelijk op reserve te lopen. Het ging veel beter dan verwacht en zat zelfs te denken aan versnellen in het tweede gedeelte. De dertig kilometer kwam in zicht. Ik werd niet ingehaald en haalde ook niemand in. Wel zag ik wat verder voor me af en toe een deelnemer die ik leek te naderen.
Maar toen ging het snel. Bij zo’n 32km leek het wat zwaarder te gaan en op een stukje met wat kleine maar stijle klimmetjes even wat wandel-pasjes gepakt. De verzorgingspost bij 34/35km kwam in zicht en werd met veel moeite gehaald. Ik zal er opeens even doorheen. Maar even op het bankje gaan zitten. Na zo’n 2 minuten kwam er opeens een groepje van een man of 6 aan. En nog weer twee minuten later weer een paar man. En ik zat er nog steeds. Na zo’n 5 minuten moest ik maar weer door, je kunt er moeilijk de hele dag blijven zitten. Nog een dikke 20 kilometer. Oei! Ik kwam erg moeilijk in beweging. Hardlopen lukte eigenlijk niet meer. Dan maar even wandelen. Na zo’n twee kilometer aangemodderd te hebben was ik klaar om op te geven. En nu? Ik ga geen 2 kilometer terug wandelen. Nog even doorgaan, kijken of ik wat tegenkom, en anders proberen kleine stukjes hard te lopen. Zo weer een paar kilometer doorgemodderd. En de gedachte dat je (op dat moment) nog een kleine 20 kilometer moet, vrolijkt je niet echt op. Langzaam kwam driekwart van het deelnemersveld me voorbij. En ik? Ik wandelde maar door, afgewisseld met kleine stukjes dribbelen.
De laatste verzorgingpost stond op 8 kilometer van de finish. Ja, nu ga ik niet meer stoppen. Op 8 van de in totaal 93 kilometers…
Wonderwel lukte het me om in de laatste 8 kilometer nog een klein dribbelpasje erin te houden, wel weer afgewisseld met kleine stukjes wandelen, bergop.
De finish haalde ik en daar was alles mee gezegd. En niet echt motiverende dag.