Bromo vulkaan
Eindelijk zat het eens mee. Na voordringen bij de lange rij voor de paspoortcontrole en daarna bij de tassencontrole was het zoeken en sprinten naar de incheckbalie. Die was al gesloten, maar gelukkig kon een AirAsia-dame bij een andere balie me alsnog inchecken.
En zo konden we op weg naar Indonesië.
Zo tegen het einde van de vlucht kwam ik in gesprek met de jongedame naast me. Mey uit Maleisië ging ook naar de Bromo Marathon en we deden ook nog eens dezelfde afstand. Erg toevallig, we waren waarschijnlijk de enige hardlopers in het vliegtuig.
Mey had haar moeder meegebracht en we besloten gedrieën op zaterdag richting Bromo te rijden met een chauffeur, Andy. Dat was wel zo gezellig. Het was nog een flink eindje rijden, mede door de files en wat locale canavalletjes duurde het een uur of 5 voor we bij de marathon-plek aankwamen. Startnummer opgehaald en naar de overnachtingsplek. Dat was helaas een heel erg primitief geval (hotels hadden ze daar niet), dat werd douchen met een emmer koud water.
De volgende morgen zouden we om 7 uur starten.
Hoeveel pech kan een mens op één dag hebben? Ik zal het u vertellen.
Tegen 6 uur waren we al aanwezig bij de start. Nog even wat buitenlandse deelnemers gesproken. Ik was niet de enige Nederlander op de startlijst, maar hoorde nergens Nederlands. André, een Braziliaan die al 9 jaar in Indonesië woonde, wist wat te vertellen over de marathons in Indonesië. Goeie gast. Zo’n 20 minuten voor de start nog even de wc opzoeken. Dat duurde erg lang. 5 minuten voor 7 eindelijk richting start waar het erg druk was. Maar geen blauwe startnummers (hele marathon) te zien. WTF??
Ze waren al van start gegaan. Later dan 7 uur van start gaan kan nog een keer, maar vroeger starten, dat kun je dus echt niet maken. Flink pissig – en dat heb ik ze laten weten – zette ik de achtervolging in.
We begonnen vandaag met een klim van zo’n 10 kilometer lang. Maar, en dat heb ik nog niet vaak meegemaakt, het ging vandaag voor zo’n 80% over de (asfalt) weg. En dat ligt me toch beter dan een klim in een trailrun. Trailen was het vandaag niet, wel een dikke 2100 hoogtemeters. Flink klimmen dus en dan ben ik toch wel redelijk kansloos, normaal gesproken. Maar die eerste klim ging prima. Na 1 of 2 kilometer kwam ik bij de staart van de marathon-lopers. Het inhalen kon beginnen.
Aangezien ik de start miste, had ik geen idee hoeveel mensen aan deze langste afstand meededen, misschien mannetje of 200. In totaal vandaag 1850 man las ik in de krant, maar die deden dus voornamelijk de kortere afstanden.
Zoals gezegd ging die eerste klim vanaf de start me opvallend goed af. Ik haalde heel wat mensen in en kwam na zo’n 5 km bij Mey die er ook sterk uitzag. Sterker nog, terwijl ze absoluut niet getraind had voor lange afstanden, liep ze daar als 2e dame. Paar woorden met haar gewisseld en weer door.
De top van de klim lag op 10 kilometer vanwaar je een erg mooi uitzicht op de Bromo vulkaan had. Daar was ik 10 jaar geleden al eens geweest, maar vanaf deze berg was het uitzicht toch wel weer erg mooi.
De lopers liepen hier al weer wat verder uit elkaar wat normaal gesproken betekend dat je toch wel redelijk vooraan loopt. En toen de afdaling begon werd me tot mijn zeer grote verbazing verteld dat ik al weer 9e lag. Zou dat wel kloppen? Dat bleek het geval.
En we kwamen nu op mij mijn terrein, een erg lange afdaling, op asfalt!! Lang geleden dat ik zo’n mooie afdaling kon doen. De turbo (en de lange pas) aangezet en daar gingen we. Met grote passen stormde ik naar beneden.
Maar toen! Het stikte hier van de brommers/motors en het parcours was niet afgezet. En al in de 2e kilometer van de afdaling was het raak. Vol gecrasht op zo’n tweewieler. Ik in volle vaart, hij ook. Op het laatst probeerden we allebei nog te remmen, maar dat mocht niet deren. Een flinke knal. Ik viel gelukkig in het zand naast de weg. Maar er geschiedde een wonder. Waarschijnlijk een engeltje op m’n schouder, maar ik mankeerde (vrijwel) niets. Ja, een scheurtje in m’n broek. En later op de dag voelden de spiertjes wel wat stijfjes, maar ik kwam er zonder figuurlijke kleerscheuren van af. Een wonder.
Snel opgestaan. Even langzaam afdalend en toch maar weer de turbo erop.
En daar kreeg ik het heerlijke gevoel weer. Alhoewel ik af en toe een deelnemer heel ver voor me zag, liep ik binnen no-time naar ze toe. Als eerste André, de Braziliaan. In het voorbijgaan nog even wat woorden met hem gewisseld en op naar de volgende. En het ging erg goed! Zo goed dat ik op een gegeven moment zeker op de 3e positie lag maar zeer waarschijnlijk tweede. Huh?? En dat met die late start (paar minuten?) en die crash. Wow, ik begon het leuk te vinden.
Maar helaas was mijn portie pech nog niet voorbij. Toen ik net opschoof naar die tweede plek wees een vrijwilliger mij bij een splitsing naar links, bergop. Weet je het zeker? Ja, ik weet het zeker. Na een half minuutje nog eens achterom gekeken, ik zou m’n directe achtervolgers nog moeten zien en die zag ik niet. De vrijwilliger wees echter dat ik door moest. Nou, omhoog dan maar. Na enige tijd kwam er een brommer naast me rijden. Ik moest terug!! Ongelofelijk!! Heeeel erg pissig. Hoe kun je nou in godsnaam iedereen naar rechts sturen en mij naar links!!
En na de wedstrijd vertelde Mey me dat ie haar ook nog eens de verkeerde kant op wilde sturen.
Geen idee, ergens op het einde?
Nou, dat was het dan! Ik kon weer als ongeveer 8e aansluiten, net na André, de Braziliaan. Maar nu was de afdaling bijna ten einde, en de tweede klim van de dag begon. Het moraal was geknakt. En alhoewel die tweede klim (iets korter, maar steiler) nog redelijk ging voor mijn doen, waren mijn kansen verkeken. André, de Braziliaan bleek ongeveer net zo hard bergop als bergaf te kunnen. Per saldo bleef ik nog wel rond die 7e plek. Daarna de afdaling waarbij ik nog wel 2 of 3 man inhaalde, inclusief André, de Braziliaan, maar bij 31km begon de laatste, lange klim. Dat wist ik, en ik wist dus ook dat ik kansloos was. Die laatste klim ging totaal niet. Weer heel veel moeten pauzeren, maar werd nu ook weer niet heel veel ingehaald. Een paar man slechts. Als eerste André, de Braziliaan.
Op bijna de top stond ik te trillen op m’n benen. Ik kon echt niet meer, en ik had de strijd al lang opgegeven. Opnieuw er bij gaan zitten bij één van de vele verzorgingspostjes. De laatste 5 kilometer nog. Wat vals plat en een stukje afdalen op het laatst. In die afdaling nog 2 Fransen teruggepakt, maar het ging nergens meer om. Kort klimmetje nog, die eruit geperst.
Zo ongeveer op de 7e (of 8e?) positie over de finish gekomen. De hele top 8 had ik onderweg wel gesproken op één local na, die 1e liep toen ik naar de 2e positie was gestegen. Na de wedstrijd stonden we bij elkaar de ervaringen uit te wisselen. Ik was benieuwd wie er had gewonnen. En wat schetst mijn verbazing? André! De Braziliaan! Hij had met een flinke opmars in een laatste korte klim op zo’n kilometer van de finish als laatste de local nog teruggepakt en zonder te weten dat ie op kop liep als eerste de finish gepasseerd!
Er waren hier prachtige bokalen te winnen en flinke geldprijzen. De nummer 3 ging nog steeds naar huis met zo’n 150 euro. Wat had er in gezeten als de pech-factor vandaag achterwege was gebleven? Ik had hier zeker om een podiumplek kunnen meedoen. Pffff….
Gelukkig gingen we niet met lege handen terug naar huis. Onze May pakte de keurige tweede plek bij de dames en mocht dus wel die mooie bokaal mee naar huis nemen. Hoera!
Finish! (rechts halve marathon-finishers)
Hmmm… wat moet je hier nou mee. Fantastisch afgedaald en eigenlijk fantastisch gelopen tot die laatste grote klim. Maar het mocht niet zo zijn.
Goed, het was wel een mooie wedstrijd met leuke concurrenten die ik zeker hun podiumplekken gunde. Gezellig was het wel, maar soms wil (en verdien) je meer.
‘s Avonds, terug in Surabaya, afgepilst met Mey. Zij om te vieren, ik om m’n verdriet weg te drinken. Er is niets wat alcohol niet goed kan maken!
Update: plaats 7
Update 2: bijna 4 minuten te laat voor de start, netto 6e. Nog even zo door en we winnen nog!